'Άλλη ματιά...

Σήμερα θα σταθώ σε ένα ποίημα της Ελένης Λιντζαροπούλου με τίτλο ''ΜΑΡΙΑ''
http://zaxariaxni1.blogspot.com/2012/01/blog-post.html
που έχει αναρτήσει 2 φορές στο ιστολόγιό της και που νοιώθω την τιμή και την ανάγκη να το αναμεταδώσω. 
Η κόκκινη κορδέλα κάτω απο την ιδιότητά της να βρίσκεται στην ενδιάμεση απειροελάχιστη γραμμή των τίτλων τολμά κι ''αγγίζει'' με το βλέμμα της αυτό το ιδιαίτερο ποιητικό αριστούργημα.

Δευτέρα, 2 Ιανουαρίου 2012


ΜΑΡΙΑ





«Τη Αγία και Μεγάλη Τετάρτη,
της αλειψάσης τον Κύριον μύρω Πόρνης γυναικός,
μνείαν ποιείσθαι οι θειώτατοι Πατέρες εθέσπισαν,
ότι πρό του σωτηρίου Πάθους μικρόν τούτο γέγονε».


Τον πήρε ξανά το μάτι μου την ώρα που τελείωνε τη δουλειά.
Σκονισμένος, 
πλενόταν μέσα σ’ εκείνο τον απίστευτο ήλιο, 
έπαιρνε νερό από το βαρέλι και τραγουδούσε.
Το σώμα Του δυνατό και σκούρο.
Το ιδρωμένο φανελάκι και το στενό ξεθωριασμένο παντελόνι, φάνταζαν πάνω Του σαν γαλανόλευκο λάβαρο.
Έμεινα να κοιτάζω τα χέρια Του που πάλευαν να διώξουν τα πριονίδια και τη σκόνη.
Δεν με είδε.
Δεν έβλεπε σχεδόν ποτέ κανέναν.
Χαμογελούσε.
Έγερνε πάντα γλυκά το κεφάλι δεξιά στο πλάι κι όταν σήκωνε τα μάτια νόμιζες ότι το βλέμμα Του σε αγνοεί, σε διαπερνά ή σε περιέχει.
Σα να μην κοίταζε τίποτα και να τα έβλεπε όλα.
Κρεμόμουν απ’ τη θωριά Του, κρεμόμουν απ’ τη ματιά Του, κρεμόμουν απ’ τις παλάμες Του.
Κάθε φορά που τον έβλεπα, νόμιζα πως ήρθε για να σώσει τον Κόσμο.
Κάθε φορά που τον έβλεπα, νόμιζα πως με περιβάλλει μια σκιά χαράς.
Γιατί;
Ούτε και ήξερα το γιατί…
Ήθελα να του μιλήσω μα ήθελα να με καλέσει Αυτός.
Ήταν πρωτόγνωρο.
Εγώ είχα τόσους και τόσους άντρες…
Κι όμως αυτόν τον ήθελα αλλιώς.
Ήθελα να είμαι δική Του κι ας μη με άγγιζε.
Ήθελα να είμαι μάνα Του κι ας μην τον γέννησα.
Ήθελα να γεννηθώ ξανά απ’ αυτόν κι ας μην είχαμε αλλάξει ούτε ένα βλέμμα.
Ήθελα να του φωνάξω «Συγνώμη» κι ας μην ήξερα γιατί μετάνιωνα.
Μυστήριο…
Μυστήριο ξένο και παράδοξο.
Μάζεψε τα εργαλεία στην πάνινη τσάντα και τράβηξε για το σπίτι Του.
Έμενε ακόμη με τους γονείς Του.
Για γυναίκες, ούτε λόγος.
Βοηθούσε τον πατέρα Του στη δουλειά.
Μαραγκός.
Ίσως αυτό να τον έκανε αλλιώτικο στα μάτια μου.
Έχτιζε. Έχτιζε. Όλο έχτιζε.
Εγώ είχα μάθει μόνο να γκρεμίζω.
Όλα όσα κέρδιζε η νύχτα στα ιδρωμένα μου σεντόνια, η μέρα τα σκορπούσε σε γιατρικά, μπογιές κι αρώματα.
Ποιος είπε πως η τέχνη μας φέρνει εύκολο χρήμα;
Άλλος με το κορμί του άρρωστο, άλλος με την ψυχή, όλοι σ’ εμάς έρχονται ν’ αδειάσουν τον πόθο τους.
Αρρωσταίναμε κι εμείς απ’ αυτό.
Άλλες φορές, ήθελα να Τον προκαλέσω.
Να βρεθώ τυχαία στο δρόμο Του, δεν άλλαζε δα και ποτέ πορεία…
Να ‘χω τα μαλλιά ξέπλεκα, το κορμί να γυαλίζει από τα λάδια και τις μυρωδιές, τα μάτια μου όμορφα τονισμένα με κάρβουνο, τα χείλια μισάνοιχτα σ’ ένα «Ναι!»…
Ήθελα…
Μα κάθε που Τον έβλεπα άλλαζα.
Κάτι φτερούγιζε στην καρδιά μου. Σαν ελπίδα, σαν… κι εγώ δεν ήξερα τι.
Ήθελα να Του μιλήσω.
Δεν είχε πολλά λόγια με κανέναν, αν και μιλούσε σε όλους.
Του ταίριαζε η σιγή, σαν να Τον είχε γεννήσει.
Κι οι μέρες εναλλάσσονταν με μέρες. Γιατί τις νύχτες μου δεν υπήρχε ζωή.
...
Ένα σούρουπο, έριξε επάνω μου τη ματιά Του.
Δροσερή φλόγα.
Με ξύπνησε σαν απρόσμενο φίλημα.
Άρχισα να τον σκέφτομαι συνέχεια.
Είχα μια αίσθηση συνεχούς παρουσίας Του, μια αίσθηση πληρότητας.
Σα να είχα γυρίσει την πλάτη στον περιορισμένο μου κόσμο και τότε να έβλεπα την απέραντη Αλήθεια.
Αναρωτιόμουν ποια είμαι.
Δεν ένοιωθα ότι είχα κάνει λάθη που δεν έπρεπε να ξανακάνω. Όχι!
Ένοιωθα απλά ότι ήμουν άλλη. Μια βαθειά και ταυτόχρονα ακαριαία αλλαγή.
Ύστερα ήρθαν οι μέρες που πολύ ακουγόταν τ’ όνομά Του.
Σα φόβος, σαν απειλή, σαν ελπίδα.
Δεν ήξερες τι να πιστέψεις.
Έτρεχαν ξωπίσω Του μιλιούνια. Πλήθος λαού. Μετάνιωνα που δεν Του είχα μιλήσει νωρίτερα. Τώρα ήταν αδύνατο να Τον βρω μόνο.
Αγόρασα με όσα χρήματα μου είχαν απομείνει έλαια και μύρο
Και Τον ακολούθησα.

 

2-6-2008
Θεατρικοί Μονόλογοι, σχεδίασμα λάθους 7

Πρώτη δημοσίευση 8/2/2009, στο ιστολόγιο Ελένη

Κριτική προσέγγιση της Κόκκινης Κορδέλας

Τρέχοντας ανάμεσα στις λέξεις του ποιήματος απάντησα το βαθύτερο και ουσιαστικότερο νόημα της ανθρώπινης ζωής κι ανάγκης της να μεταπλάθει αναγεννημένα τα δυνατά της συναισθήματα. Μέσα στο ποίημα ''ΜΑΡΙΑ'' βρήκα την λέξη Έρωτα όπως λειτουργεί πραγματικά σε όλα του τα σημεία, τα επίπεδα και τις φάσεις της Ζωης και των τρόπων που αυτά εκφράζονται πολλαπλά και πολυσύνθετα. Η Τέχνη είναι η απόλυτη κι αδιαπραγματευτη ανάγκη των ανθρώπων που ''κατακτούν'' την ζωή ,  που ''νικούν'' τον θάνατο ή ''απαντούν'' στα αιώνια ερωτήματα με τους προσωπικούς τους κωδικούς συγγραφής και μετάβασης από το ρεαλιστικό μοτίβο στην φαντασιακή τους ''υπερβολή''. Έτσι οι καλλιτέχνες επικοινωνούν, κραυγάζοντας ή αναπολώντας, με τον εαυτό τους και κατ΄επέκταση με τον κόσμο. Στο ποίημα της Ε. Λ  βρήκα ξεκάθαρα την μετάβαση απο την σαρκική λατρεία στην λατρεία του πνεύματος γεφυρώνοντας ανώδυνα και συγχρόνως εκστασιαστικά τα δύο επίπεδα της ανθρώπινης παρουσίας στη ζωή. Οι Ισορροπίες που η ποιήτρια εφαρμόζει στο λόγο, στο νου αλλά και στο συναίσθημα είναι εμφανείς περπαντώντας λέξη προς λέξη πάνω σε αυτή την εύθραυστη γέφυρα των δύο ακραίων κόσμων. Του σώματος και του πνεύματος. Οι παράμετροι που δημιουργούνται απο την ίδια την σοφία της χριστιανικής πίστης, εδω αποκαλύπτονται απρόσβλητα και με ολη την ηθική που η τέχνη της ποίησης απο την φύση της διακατέχει. Η πόρνη ΜΑΡΙΑ καταλαμβάνει την διάσταση που και η θρησκεία μας ήδη της εχει δώσει. Το μαγικό σημείο της ποιήτριας όμως είναι μια απειροελάχιστη λεπτομέρεια που μόνο μια κόκκινη κορδέλα έχει την ελευθερία να φωτήσει. Η ΜΑΡΙΑ δεν διογκώνει την σαρκική πλευρά της ουτε υπερβάλει την πνευματική της πληρότητα, με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να εκλαμβάνει το μεγαλείο του ποιήματος κατα βούληση, ισορροπώντας όμως σχεδόν αιωρούμενος πάνω κι από τους δύο γίηνους κόσμους.

Ελένη Λιντζαροπούλου με αυτό σου το ποίημα, μας απογείωσες.

Κόκκινη Κορδέλα / Από το Εγγεγραμμένο Βιβλίο, ΙΑς 2012



2 σχόλια:

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Ιωάννα μου, μπορεί να διαβαστούν ως ανταλλαγές φιλοφρονήσεων τα λόγια μας όλον αυτό τον καιρό... Ας είναι, οι κακοπροαίρετοι έχουν λόγους να είναι κακοπροαίρετοι... οπότε τους αγνοούμε.

Με τιμάς και με συγκινείς κορίτσι μου για την απόλυτη κατανόηση του ποιήματος, την διείσδυση στη σκέψη και στις ποιητικές μου αφορμές.

Θα αναφέρω ελάχιστα τις θεολογικές αφορμές που με συγκίνησαν και με παρακίνησαν.

«Ὁ ἐμὸς ἔρως ἐσταύρωται», λέει ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος. Οι Αρχαίοι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας ονόμαζαν τον Χριστό: Έρωτα. Η Κασσιανή η Αγία επίσης, ύμνησε εκείνη την γυναίκα, την πόρνη την Αγία, που η συνάντησή της με τον Χριστό - Έρωτα την ανήγαγε στους αναβαθμούς της απόλυτης παράδοσης και πίστης. Εκείνη λάτρεψε τον Ζώντα Χριστό, χωρίς να χρειάζεται αποδείξεις, Σταύρωση και Ανάσταση.

Η στάση της σηματοδοτεί και τον Έρωτα και την Πίστη και γι αυτό είναι Αγία. Είναι η Ορθόδοξη στάση απέναντι στη γυναίκα η οποία εκείνη μόνη εκ των ανθρώπων προσεγγίζει και κατανοεί το Μυστήριο Μέγα και Παράδοξο της Σάρκωσης και της Γέννησης του Θεού.

Κρατώ φυλακτό την ανάρτησή σου με δάκρυα στα μάτια. Δάκρυα που απαλύνουν τον πόνο και τον ξανοίγουν σιγά σιγά σε χαρά.

Σε φιλώ και σ’ ευχαριστώ από καρδιάς.

κοκκη κορδέλα είπε...

Eλένη είχα κατα νου να ξεκινήσω μια τέτοια παραπλευρη σελίδα οπου θα μπορούσα να καταθέσω καλλιτεχνικά έργα που να έχουν αυτό τον σπάνιο Χαρακτήρα της ενδιαμεσης γεφυρωμένης καταστασης δυο μεγαλων αντιθέσεων. Προκειται για μια προσωπική αναζήτηση καλλιτεχνικού περιεχομένου που θέλει νανακαλύψει τις κρυμμενες οδους που ενοποιούν τις Τέχνες μεταξύ τους. Αρα δεν πρόκειται περι φιλοφρόνησης...Ευτυχως γνωρίζω κι αλλους άξιους του είδους. Ως πιστη αναγνώστρια λοιπο΄ν θα έχεις την ευκαιρεία να μας εμπλουτήσεις και με τα σχόλια και με τις γνώσεις αλλα και με την δουλειά σου.
Το μεγαλύτερο δωρο μας στη Ζωή ειναι η εκτίμηση των δωρων της, στο σωστό τους μεγεθος και η ανταπόδωσή τους στην μορφη της αλυσιδας...καλη μας συνέχεια.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...