Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

Οι ''Επεξηγηματικέs Εικόνεs'' στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κεντρο



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Εικαστική Έκθεση της Ιωάννας Ασσάνη 

 ΕΠΕΞΗΓΗΜΑΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο, Αίθουσα Β΄, 5ος όροφος
                                                               7/12/2013 – 7/1/2014  
            
"Χρόνος και Χώρος, σημεία του νου αλληλένδετα κινούνται ανάμεσα από λέξεις που παραπέμπουν σε εικόνες και από εικόνες που οδηγούν σε πολλαπλές προσωπικές αναγνώσεις οι οποίες οριοθετούν και "εικονοπλάθουν" την ατομική μας πραγματικότητα.
Οι Επεξηγηματικές Εικόνες είναι ένα παιχνίδι οπτικού λόγου, όπου το εικονοπλαστικό κείμενο βαδίζει παράλληλα με την αφηγηματική εικόνα, επιδιώκοντας να καταλήξουν αμφότερα – ταυτισμένα –  στο ίδιο σημείο.... Στο Σημείο όπου η εικόνα συναντά με συνέπεια την ποιητικότητά της."

/ ΙΑς  2013


Η Έκθεση θα πραγματοποιηθεί στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο, Αίθουσα Β΄, 5ος όροφος, 
από 7 Δεκεμβρίου 2013 έως 7 Ιανουαρίου 2014. 

Την έκθεση προλογίζει η Ιστορικός και Κριτικός Τέχνης Έλλη Κοκκίνη Καπλάνη.

Εγκαίνια: Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013, ώρα 20:00

Ώρες Λειτουργίας: Τρίτη – Παρασκευή: 9:00 – 14:00 /17:00 – 21:00
                                         Σάββατο: 17:00 – 21:00
                                         Κυριακή: 9:00 – 14:00
                                         Δευτέρα: κλειστά

Παράλληλες Εκδηλώσεις:   Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013, ώρα 20:00, Αίθουσα Β΄

Λόγος και Εικόνα: Συζήτηση με αφορμή την ποιητική συλλογή, «Ο Πίθος των Γυναικών», της Ελένης Λιντζαροπούλου, που φιλοτεχνήθηκε από την Ιωάννα Ασσάνη με 10 πρωτότυπα σχέδια και ένα ζωγραφικό έργο ως εξώφυλλο, εμπνευσμένο από το ποίημα της "Μαρία".

                    Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013, ώρα 11:00, Αίθουσα Β΄

Εκπαίδευση και Τέχνη: Η Ιωάννα Ασσάνη συζητά με μαθητές και Εκπαιδευτικούς για τον κοινωνικό ρόλο της Τέχνης και την σημασία της Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης. Απαντά σε γενικότερα ερωτήματα των νέων περι Τέχνης, την αναγκαιότητα και τον ρόλο της στην ζωή και την ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους. 









Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2013

O ΚΗΠΟΣ





Γύρω - γύρω όλοι
και στη μέση...
ο Κήπος!

Πρώτο τραπέζι ηλιόλουστο στρώνει εμπρός στα μάτια μας η οικοδέσποινα ελπίδα. Σε μια ζωή μαζί περίτεχνα περιφραγμένη.

Μπροστά στην Αυλόπορτα

Ολάκερη σπορά κινούμενων αμφιλογιών φυσά στο πρόσωπο μας το αεράκι. Στο στροβιλίζοντα αέρα οι φθίνουσες λέξεις και ένα πέταλο ευχή ψηλά εκεί στη αυλόπορτα να γράφει: ‘’ Ουρανέ μας ακατάκτητε, ας γονιμοποιηθούν οι σπόροι μας σε οικοδέσποινες προτάσεις και ας φυσήξει ανάσες ζωής ο από μηχανής θεός μας, να σύρει μακριά το κενό αέρος, να δέσει βαθιά στις πέτρες, γη ’’.

Kαι εύχομαι πάλι κρυφά, με τα μάτια κλειστά και κάτω από ετούτη τη σκουριασμένη πόρτα, με τα χέρια δεμένα πίσω από της γρίλιας τα βουνά, εύχομαι: ''Ας ξημερώσουν Ουρανέ τυχαία έστω, κάποιες συμπτώσεις. Το ξέρω πως, και εκεί ακόμα μπορούν να μπουμπουκιάζουν σπαρτές οι δίγνωμές μας αναμνήσεις.
Κι εκεί ακόμα... 
ίσως παραχωθεί βαθιά το μελλούμενο και βλαστήσει γερά κάποτε... έστω και σαν κοινότυπο ανθίσει κάποτε το ‘’πεπρωμένο φυγείν αδύνατον’’.

Στον Κεντρικό Κήπο με τα παρτέρια

Περπατώντας τώρα στη μέση οδό...                 
φωνές αιωρούμενες και συγχορδίες αναζητούν στον κήπο μας ένα ενδιαφέρον σκάλισμα. Παραφωνίες πνίγουν την άγρια βλάστηση. Είναι βλέπεις κι αυτός ο κόσμος μου τελικά τόσο παρεμφερής με τον έναστρο ουρανό. Το ίδιο είναι βέβαια και παράλληλα περιφραγμένος με τις γειτνιάζουσες συνειδήσεις -δεν λέω...- μα είναι και τόσο μόνος! τόσο έναστρα μόνος όσο το άπειρο που συνυπάρχει με το απειροελάχιστο και κάνει το λίγο κάτι λιγότερο από το πάντα, μα και το πολύ... το κάνει, τοπίο του χρόνου περιφραγμένο.

Ευδοκιμεί όμως ακόμα στον κήπο μας ο οίστρος μου! -κάτω από τη σκιά των δέντρων- στο μέρος όπου ζει η μυθοπλασία και το μέλλον της αυτοπροστατεύεται από τα τεκταινόμενα της προσωπικής μας αλήθειας.
Στον κήπο μας λοιπόν φυτρώνουν ακόμα οι παρελθόντες χρόνοι. Αποζητούν επίμονα υγρασία έχοντας το χάρισμα να λουλουδιάζουν στις άνυδρες επαναλήψεις, ακόμα κι όταν ανθίζουν εκεί στη λίμνη του, ιδιαίτερα πεινασμένες οι συνήθειες. Στο δικό σου ''πάλαι ποτέ’' λιπαίνονται τα οπωροφόρα του δέντρα και στις δικές μου αναμνήσεις θρέφεται μ΄εσπέρας το γόνιμό του μέλλον. Κάτω δε απ’ τον ίδιο χειμωνιάτικο ήλιο καρπίζουν κοινά οι μικρές μας ιδιορρυθμίες -εκεί, κολλητά και πλάι στις μικροδιαφορές μας-. Και όταν κάποτε παραιτείται ο Θεός της Καλημέρας, ακόμα και όταν γέρνει ο ηλίανθος το απόγιομα τη κεφαλή του, ρίχνοντας στη γη τους σπόρους του από λύπη, εκεί να δεις και πάλι πως από θαύμα, στο νου της νύχτας μπορούν ν' ανθίζουν!

Στα Παρτέρια του κήπου εντός

Και να που σε κάποια κοινότυπη στιγμή ο χρόνος γκρεμίζει σιγά-σιγά τη κοινή μας περίφραξη
Και να που η επανάληψη της δυστυχίας γίνεται αειφόρος ορίζοντας για μιαν ακόμα ευτυχισμένη ανάμνηση...
Και να που ο χρόνος φτιάχνει λαγούμια ερήμην, για να αποδρά η θέληση και να σφυρά αμέτοχη η απραξία
σε καλό του...
αυτός ο χρονικός σύνδεσμος ''Θα'' ξέρει τελικά πώς να στρώνει ένα καινούργιο αδιάβατο τάπητα εμπρός μας:

Θα σπείρω σχέδια με ατομικές καλλιέργειες
Θα στρώσω στα πόδια μου πιο ανθεκτικό το βήμα, σε πλάκες διαλογικής κοπής
Θα μελετήσω το αυτόματο πότισμα να μην κουράζονται οι προθεσμίες
Θα απαλύνω τις τραγικές μου συνειδήσεις  με ένα καλό κούρεμα συγχώρεσης
και προπάντων...
Θα περιφράξω τη ζωή ξανά σε μια παράγραφο...

Θα περιφράξω τη Ζωή μας ξανά...
σε μια παράγραφο

μα...

Στον πίσω Κήπο
και κάπου ξωπίσω ή εμπρός μου

Θα κρατήσω στην αποθήκη της διαβατάρικης μου αλήθειας ένα δικό μου επίλογο... Έναν ταγμένο επίλογο σε σπόρους, 
που θα φυτρώνουν κρυμμένοι στα βράχια για το κάποτε, στην άνυδρη γη για το ύστερα και στη σκιερή ουτοπία για το πάντα.

Ευτυχής πια για την οριστική μου αλήθεια, που ως την έξοδο του κήπου παραμένει αμετάβλητη στο χρόνο και Εκεί!




νυχτοπεταλούδα / νερομόλυβα, σινική, κολαζ, 2012

''Ο Κήπος'' είναι απόσπασμα από  το συνολικό έργο ''το Σπίτι μου''/Από το Άγραφο Βιβλίο, Ιας 2010

Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

Σύνορα


Η κόκκινη γραμμή κάπου εκεί ανάμεσα, τώρα κοιμάται...

Στην πολύλογη τέχνη
Στην πολύμορφη μουσική
Στα αποδημητικά πουλιά
Στον ατέρμονο νου
Στην ανθρώπινη ευγένεια
Στη φυσική ανθρωπιά
Στην παιδική συγχώρεση
Στον απέραντο ουρανό
Σε όλα αυτά που δεν έχουν σύνορα
που όμως έχουν όλα μια πατρίδα
ένα πριν και ένα μετά...

Και ένα μεγάλο ταξίδι να κάνουν.


/Από το Άγραφο Βιβλίο, απόσπασμα από ''το σπίτι μου'' 
στη Χρύσα Χ.

το έργο της ανάρτησης: '' Τεμαχισμός 3α'',/ κολάζ, λάδι σε καμβά και παστέλ σε χαρτί, 35χ50, 2014


Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013

Διαδρομή


Πώς χαμηλώνει έτσι το φεγγάρι;

Έρχεται στα παράθυρα των ψιθύρων
Υγραίνεται απ’ την άχνα των σκέψεων
Κοκκινίζει από τα αισθήματα
Μαθαίνει από τα βλέμματα

Ύστερα, ξανανεβαίνει στο θόλο του
Και δεν μπορεί να παραμείνει πια σιωπηλό
Το βαραίνουν όσες συνέλεξε λέξεις
Έτσι, τις κάνει φως
για κείνους που τους μιλά η σιωπή και η νύχτα


/Από την νέα ποιητική συλλογή  της Ελένης Λιντζαροπούλου ''Ο Πίθος των Γυναικών'' 
με 10 σχέδια της Ι. Ασσάνη, από τις εκδόσεις των Φίλων.


 στο εξώφυλλο το έργο
''Η Μαρία'' 

εμπνευσμένο από το ομότιτλο ποίημα




Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Μονοτονία







Μπροστά στις ημέρες της επανάληψης
χαμογελώ κάθε φορά με άλλον τρόπο.

Στέκομαι βουβή και αφουγκράζομαι
σε αμετακίνητο τοπίο έξω από το παραθύρι σέρνω τη σιωπή
κι αυτή με ξεγελά
και μου αντανακλά απόηχους
άλλα πρόσωπα,
ομοιάζοντα στις αλλαγές του δευτερολέπτου.

Το δέντρο μου βγάζει τη γλώσσα
άλλοτε ξερή κι άλλοτε σποριασμένη
κάποτε πάλι σε καταπράσινα ταξίδια

κλαδιά βαστούν ψηλά στις πλησμονές μου οι πελαργοί 
και στις καπνισμένες μου ταράτσες
φωλιάζουν οι κίσσες τα γυάλινα τους δαχτυλίδια.

Η φωλιά των περιστεριών μου κάνει ένα χρόνο να γκρεμιστεί
μα πριν γείρω τα μάτια μου στον ουρανό
κλαδί το κλαδί ξαναγεννιέται.

Μονοτονία μου ψεύδεσαι...

Ψεύδεσαι πως ζεις στις επαναλήψεις
Κι αυτές μου λες πως θα κρατήσουν αιώνια
Μακριά θα κρατήσουν το γέρμα του χρόνου.

Μονοτονία μου ψεύδεσαι...
κι όλο αλλάζεις τα πρόσωπα
μια της φωτιάς, μια της έκρηξης και μια του πάγου
ίδια τα κάνεις να ομοιάζουν

Μα της αιωνίας μου της μνήμης ο παράπλευρος διαβάτης
παράλληλα κι αυτός φυλλορροεί
κι εγώ το σκάω...

το σκάω...
το σκάω...

το σκάω μες το φυλλορόισμά του
και στήνω φωλιές μορφές
ψυχές περίπατους  
στήνω φωλιές θύμησες
κάπου εκεί ανάμεσα...

στην κόκκινη γραμμή από το πέρασμά του!

/Από το Άγραφο Βιβλίο, ΙΑς  22-4-2013



 σελίδα από το ζωγραφισμένο βιβλίο 
Κωδικοί Ανάγνωσης  2009


Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

ΑΥΤΟΓΝΩΣΤΙΚΟ ΣΤ΄ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ



Πείτε μου ότι γκρεμίστηκε ο κόσμος σας
αυτός που κτίζατε πέτρα την πέτρα
με νερό ολόδροσο σταγόνα την σταγόνα
ποτίζατε τον μέλλοντα χρόνο...

σ’ ένα τεράστιο ουρανοξύστη τον φτάσατε θαρρώ
και τώρα εγώ τον καμαρώνω
μέχρι να φτάσει η ζήλια μου και πάλι... 
και με το πόδι σ' άγονο νου
μ' αφέλεια να τον πατώ
να τον διαλύω

σκόνη στην σκόνη γκρέμισα
χώμα στο χώμα 
να κυκλωθεί έτσι απλά η επιθυμία

Πείτε τώρα οτι φτιάξατε εσείς τις λέξεις
κι εγώ τις άκουσα, τις ένοιωσα, τις έκανα δικες μου
τις έγραψα ξανά σ’ ένα χαρτί και τώρα τις πουλάω
διπλές, τριπλές και καλοκερδισμένες
τις έννοιες τους να τριγυρνώ αχώνευτα 
σε σκέψεις χιλιοειπωμένες

χώμα στο χώμα σκόρπισα
σκόνη στη σκόνη 
να κυκλωθεί  έτσι απλά η επιθυμία

Πείτε λοιπόν πως σβήσατε την έρημο
μ’ ένα χαμόγελο αποθήκη
μ' ακόμα αστείρευτη είπατε
πως κάθεται στο χέρι σας η δίψα
κι εγώ τώρα με μανία τη φυσώ
μες το δικό μου στόμα
και νιώθω έτσι για μια φορά,
ξανά τον εαυτό μου

σκόνη στη σκόνη στέρεψα
χώμα στο χώμα 
έτσι, απλά να κυκλωθεί η επιθυμία

Και τώρα λύστε μου την απορία

αφού σας τα πήρα όλα
και τα έσπειρα σ' άνυδρη γη
τώρα ...
τι μένει πια να πάρω για τον κενό εαυτό μου?

και τώρα πείτε μου
πείτε μου ένα τελευταίο ακόμα...

αφού από εσάς τα έκλεψα
αστείρευτη πηγή των αγαθών μου
ποιος στην ουσία...Ποιος...
είναι ο κερδισμένος?

/Από το Άγραφο Βιβλίο  ΙΑς 2013, Αυτογνωστικό ΣΤ ΄Δημοτικού κεφ οι σελιδοδείκτες του ΕΜ


                                                                        
                                                                                     σχέδιο με μολύβι σε χαρτί , 2012


Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Τίποτα πιο πολύ


''Της Αγίας Γυναίκας σήμερα... Σουλιώτισσες, Μήδειες, Σουφραζέτες, Δαιμόνιες, Μητέρες, Σύντροφοι, Θηλυκά παντός τύπου, στις ανοιχτές σου πόρτες , ή στα κλειστά σου παράθυρα, ότι, όπου κι άν είναι....εκείνες πάντα θα κυοφορούν''
                               

Αφιερωμένο στην γυναίκα μάνα.


Είμαι τα χέρια του
είμαι τα πόδια του
είμαι το κάθισμά του
είμαι ο καθρέφτης που ζητά
να βρει τα είδωλά του.
Είμαι η γνώση του
είμαι η ασπίδα του
στον πόνο είμαι η γιατρειά του
η ανάσα,
η ζωή
κι η ελπίδα του
είμαι όλα αυτά
μα τίποτα πιο υψηλά του
γιατί απλούστατα εγώ…
Εγώ είμαι η μαμά του!

  /Από το Άγραφο Βιβλίο, ΙΑς 2004, κεφ. Α.Κ


 Photo by Dorothea Lange (Ντοροθέα Λανγκ)  1936, στις Ηνωμένες Πολιτείες (Nipomo, California).

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Ημέρα κενού



                                      


Ας είναι σήμερα μια ημέρα κενού
μια άδεια μέρα
χωρίς λιθόχτιστη συνείδηση
κι ονείρατα σπαρμένα σε μακρόπνοο διάδρομο.

Να μη βλέπω εμπρός στο παραθύρι μου το μέλλον
να μην αισθάνομαι
ούτε τον ήχο
ούτε τα βήματα
και να μην ψάχνω κανένα γιατί και διότι.

Σαν πόρτα δίχως κλειδαριά να είν’ο λόγος 
και ο σκοπός μου δίχως πόμολο
ν’απλώσω τις πιο βαθιές μου σκέψεις
στα πιο ρηχά αστεία που θρέφονται αυθόρμητα.

Να σχεδιάσω χωρίς περίγραμμα το γέλιο
σε χάρτες αναίσθητους
χωρίς αιτία κι αφορμή
να γράψω τη σιωπή μου
κι επιτέλους να μην σκεφτεί κανείς
τι έχουν και βουρκώνουν οι λέξεις
λίμνες σε τυπικά αποσπάσματα
λόγια σαθρά σ' ακινησία.

Να γράψω επιτέλους το Άγραφο βρε αδελφέ!
και να μη βρω εκεί μέσα
τίποτα το διαγραμμένο
μα στη μια λέξη δίχως σημασία
να τα 'χω εν τέλει ορίσει  όλα!
( τα ειδικά, δικά μου σημαίνοντα
και σημαινόμενά μου).

Να διαβαστούν σα σημάδια 
σε μια στιγμή κενού και στείρου λόγου
και εκείνος, ο ένας 
ο μοναδικός αποσπερίτης
στο σκότος της απουσίας μας
να τα αναγνωρίσει.

Ας είναι σήμερα μια ημέρα κενού
η πιο απλή μου μέρα
δίχως σημασία στην ανάμνηση
χωρίς λόγο στην ουσία
μια μέρα άδεια, μακριά και βαρεμένη
να μην διερωτώμαι πια το γιατί
και με τη λέξη  Πεπρωμένο
να τα βυθίζω όλα.

Τόση εκλογίκευση
πονάει πιά τα κόκαλα!

/Από το Άγραφο Βιβλίο, Ιας 2013


Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Στην εξορία



                                             φωτοζωγραφιά για το βίντεο ''Ταυτοποίηση''

Τραβώ  ίσια  το δρόμο μου.
Μονάχη, του σπέρνω διακλαδώσεις.
Γύρω μου τρέχουν μανιασμένα τα πράγματα. 
Σκοποί σε αμέτρητους κυκλώνες.

Αυτοί οι ξένοι αριθμοί με τις ξένες λέξεις που φωτοβοούν
με τ’ άπειρα της στιγμής φουσκωτά τους λαμπιόνια...
Kραυγές είναι που σβήνουν πριν το στόμα και το μυαλό μας τις εκθρονίσει. 
Η μανία να μπεις μέσα σ’εκείνον τον τυφώνα με τα ονοματεπώνυμα χωρίς ταυτότητα...
η κυρίαρχη εκείνη σκέψη πως φεύγει η ζωή σου κάτω από τα πόδια
και πως αν δεν μπεις μέσα του, γκρεμίζεσαι στον αέρα!

Συχνά σκέφτομαι εκείνες τις φριχτές εξορίες στον παράδεισο.
Γυάρος
Σίκινος
ουράνια νησιά που δεν πατήθηκαν απ΄τον ανθρώπινο νου
κι όμως...
κατοικήθηκαν απ' τους σωρούς νεκρών συγγενικών ελπίδων.

(Αχ προσωπίδες της κόλασης
μ’αμέτρητα λαβωμένα πουλιά σε κεντίδια 
καδραρισμένα στους ξεθωριασμένους τοίχους της αμνησίας
πρόσωπα βουβά του παραδείσου...)

Τραβώ ίσια το δρόμο μου και δεν κοιτώ γύρω μου τους τυφώνες. 
Λάμψεις είναι, λέω!
Εκτυφλωτικές τρύπες του σύμπαντος.
Στον τόπο μου τώρα γίνομαι εξόριστος και μετανάστης.
Δεν θέλω όνειρα δανεικά. Όχι. Μήτε μέλλοντα θέλω μεταχειρισμένο.


Καλύτερα ο κόσμος μου να μικρύνει σε δύο χέρια κι ένα νου.
Έτσι, θα ξέρω που να τον δίνω!

υγ. Την ιστορία κι αν δεν την γνωρίζει κανείς, την έχει μέσα του.
Το μόνο που χρειάζεται είναι ποτέ να μην την θάψει κάτω από τις κραυγές των άγριων μαϊμούδων.

/Από το Άγραφο Βιβλίο






 τα νησιά της Εξορίας
http://www.pame.gr/istoria/neoteri-elliniki-istoria/nisia-exorias.html#.URQVHh3onAN




                                                              

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Διασταυρούμενοι Οδοί



Πες μου αγαπημένε
υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο 
που δεν διψά να πιει νερό από πηγή 
και που δεν ποθεί να γίνει... 
στην ίδια πηγή, η σταγόνα; 

/Από το Άγραφο Βιβλίο




                                            
από το artvideo '' Ταυτοποίηση '' 2013


Δεν μετάνιωσα


για ό,τι αμετάκλητα ακούμπησα στους ώμους σου που τώρα γέρνουν
χαλάσματα πια
στα κομβικά σημεία της έλξης που...
δεν μετάνιωσα

διασταυρούμενοι οδοί
σε δυό άνισες ευθείες που...
δεν μετάνιωσα


γιατί  η σύντομη ετούτη διαδρομή
γράφτηκε από ένα χρόνιο βήμα.

Ιας /  περίπατος στο έργο  ‘’ΟΔΟΙ’’






Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...