Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Οξύμωρα Σχήματα





Σήμερα,
ναι σήμερα!
Σ’ αυτό το σήμερα που βρίσκεται μιαν ανάσα πριν απ΄τ’ αύριο
και μια στιγμή μετά το χθες,

θα ζωγραφιστεί με παλιά χρώματα το μέλλον.

Σήμερα!
Ναι
σήμερα...

θα κοιταχτούν στα μάτια οι άνθρωποι που αγναντεύουν τα σύνορα
και θα πουν μάταια, μα ειλικρινά να ελπίζουν
θα περάσει απ’ το κατώφλι τους κάποτε η αθανασία
κάποτε...
τότε που θα είναι μια μέρα σαν το σήμερα
θα συνδεθούν οι παράλληλες γραμμές
με λέξεις που δεν ειπώνονται
σε φόβο μην διασταυρωθούν πριν ξημερώσει η νέα μέρα.

Σήμερα, 
ναι σήμερα
βουβά
μα...
σήμερα
θα βρεθεί στις μοντέρνες ιδέες το χθες
σαν να μην πέρασε ποτέ
και ούτε να μέλλεται ποτέ να φύγει

Θα φανερωθεί αυτό που ο ουρανός κάνει κάθε βράδυ στον ορίζοντα
και η θάλασσα του στέλνει δύναμη, ατέρμονος να ξημερώσει

Ευτυχώς!
μαζί με τη γη, τα χέρια μας και τα βλέμματα
θα συνεχίσουν να υπάρχουν
στο χθες, στο σήμερα και στο αύριο
που ήδη μας έχει προσπεράσει.

/Aπο το Εγγεγραμμένο Βιβλίο, ΙΑς 2012


                          
                               Το έργο είναι του Frank Stella


Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Γεννηθήτω

                                   
                                               φωτο από το artvideo ''Περιγραμμικές διαδρομές''


Κάποτε, όταν το ''τότε'' ήταν ίδιο με το ''τώρα'' και το ''μετά’’, ο Θεός  έσταξε την πρώτη του κουκκίδα. 
Έβαλε το δάχτυλό του στον καμβά και είπε:
- ''Γεννηθήτω'' 
κι ύστερα φύσηξε με μια  πνοή...
Η πνοή έγινε άνεμος κι ο άνεμος την έσυρε σ' όλη τη γη.
Κι εκείνη έγινε σπόρος χρόνου, στιγμή αγάπης, φιλί ζωής.

Από τούτη τη στιγμή  και πέρα οι οριογραμμές της σχημάτισαν τα είδη. 
το Φεγγάρι, το Νερό, τα Πουλιά, τα Δέντρα, τον Άνθρωπο.
Κουκκίδες άνθρωποι.
Δέος...
Ο Άνθρωπος ένοιωσε γι αυτή δέος, περιέργεια και ζήλια...

Πήρε στα χέρια του κουκκίδες νερού, κουκκίδες πουλιά και δέντρα. Άρχισε να μιμείται τις ίδιες κινήσεις, να πατά στα ίδια βήματα. Στην παλέτα τα χρώματα  έστάξαν ασύνδετα...Ο καμβάς ανακατεύονταν συνεχώς αναποφάσιστος. 
Μια κουκκίδα επάνω, μιά κουκκίδα κάτω, από την άλλη πάλι δυό και παλι ανάποδα. Η στιγμή έγιναν στιγμές...Η ροή, χείμαρροι..Η  ημέρα, νύχτα και το σκοτάδι αστραπές.

Ο Θεός εγκατέλειψε... Το ''τότε'' διαχωρίστηκε απ' το ''μετά''... 
κι ο Θεός πήρε μαζί του το ''τώρα'' για πάντα. 

Στη στιγμή που το τώρα λείπει και το πριν με το μετά ρέουν ασύνδετα, ο θεός έχει ήδη φύγει.

Αφήνει τα πινέλα του...
και κρατά βαθιά μιαν ανάσα... 

Ο καμβάς φτιάχνεται μονάχος του, ξανά και ξανά, επαναλαμβάνοντας τις ίδιες διαδρομές, τα ίδια λάθη, στους ίδιους ατέρμονους κύκλους. Παίρνει τα σχήματα, χρωματίζεται κατά βούληση...μάλλον όχι, όχι κατά βούληση, κατά τας αρχάς! ή ακόμα καλύτερα, κατά των ανθρώπινων επιταγών κυρίως κατά των τυχαίων συνδυασμών τους!

Άφησε το σημείο...και κράτησε το περίγραμμα

Μα εκείνοι, οι άσχετοι ακόμα επιμένουν να κυριαρχούν επάνω στο σημείο, να το τραβούν και να το μουτζουρώνουν.
Κάποιοι να το χτίζουν σε σκαλοπάτια και άλλοι να το γκρεμίζουν. 
Να το ποτίζουν, να το ρουφούν. 
Πως γίνεται εν τέλει όλοι να θέλουν να το ορίζουν. Να θέλουν να γίνουν και αυτοί Θεοί, 
οι μικροί θεοί του περιγράμματος.

Ο Θεός κάποτε είχε ελπίδες και όνειρα! 
Τώρα μόνο γελά μαζί τους. Ξέρει πως ό,τι και να κάνουν επάνω στη γη δεν μπορούν μήτε να την ξαναγράψουν, μήτε να την διαγράψουν.

Μέσα λοιπόν στο πριν και το μετά, εκεί όπου ανάμεσα στη σχισμή του τώρα, βαθιά στ' ασύνδετο πλήθος των στιγμών και των ανθρώπων τραβάνε οι άνθρωποι γραμμές ασυνάρτητες, αντιμαχόμενες κι επιβλητικές εκεί που κουρνιάζουν ήσυχα τα σύνορα, ένα μικρό κορίτσι κι ένα αγόρι γελάνε το ίδιο με τον Θεό. 
Όχι, όχι... 
ένας έφηβος και μια έφηβη γελάν τον θεό..
...πάλι όχι ....
Ένας άντρας και μια γυναίκα.
Άχρονοι, αγέραστοι... γελάνε με τον Θεό 
και σχεδιάζουν το κοινό τους περίγραμμα!

Το ένα βήμα απέναντι στ' άλλο κι ανάμεσα το κοινό τους περίγραμμα.
εγγίζοντας αέναα σημάδια επάνω σε μια γραμμή.

/Από το Άγραφο Βιβλίο,ΙΑς 2012




φωτο απο το artvideo ''Επαλληλίες''



Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

''CASUS BELLI'' -σκηνοθεσία σενάριο: Γιώργος Ζώης



Η Ελληνικότητα στην τέχνη είναι ένα θέμα  που διχάζει πολλούς σκεπτόμενους ανθρώπους, είτε βρίσκονται στη δημιουργική της πλευρά, είτε στην εμπορική της.

Όσο δεν υπήρχε εύφορο έδαφος σε καμία ουσιαστικά μορφή της εντός Ελλάδος, οι Ελληνες καλλιτέχνες όπως ο Κακογιάννης, ο Αγγελόπουλος, ο Γαβράς, ο Χατζιδάκις, ο Ελύτης, ο Τάκης, ο Παύλος και μύριοι άλλοι, αναγκάζονταν να ξεφύγουν από τα σύνορα της χώρας για να καταφύγουν στο εξωτερικό και να μπορέσουν να αναπτύξουν τις δικές τους κραυγές και όψεις του κόσμου, όπως μονάχα το μάτι ενός ευαισθητοποιημένου καλλιτέχνη μπορεί να αποτυπώσει. 
Αυτό προκάλεσε την έλξη στα ξένα πρότυπα και την αφομοίωση της ''Ελληνικής χροιάς'' της τέχνης σε γεγονότα εκτός συνόρων με αποτέλεσμα ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα, να μπορούν ακόμα να μιλάνε για την ύπαρξή της πίσω από τα δεδομένα και τα πρότυπα των άλλων χωρών. 

Οι καλλιτέχνες αυτοί γύρισαν πίσω στον τόπο τους ως ήδη επιτυχημένοι γιατί τους δόθηκαν οι ευκαιρίες να καλλιεργήσουν την τέχνη τους και να την επαναπατρίσουν με υπέρδιπλη αξία.

Ο Ελληνισμός όμως έχει την τάση να φτάνει ένα γεγονός στα δυο άκρα. Η έλλειψη οικονομικής υποδομής στον τόπο μας προκάλεσε δυο αντίπαλους πόλους: Από την μία την Ξενομανία κι από την αντίπερα όχθη την Ξενοφοβία

Εν κατακλείδη η Ελληνικότητα στην τέχνη υπάρχει μέσα κι έξω από τα σύνορα με τον ίδιο αστείρευτο τρόπο...και παίρνει μορφή από το φως, τα χρώματα,  τα ξερά στάχυα, τις μυρωδιές και τις εικόνες της χώρας μας. Την ποικιλία της, την πολυμορφία της, την πολυφωνία της και την άγρια ομορφιά της. Τις ανήσυχες ψυχές της που καταφέρνουν με σαρκαστικό και πολύ συχνά Αυτοσαρκαστικό τρόπο να σημαδεύουν τα κακώς γενόμενα αυτού του τόπου. Γιατί ο περίφημος συνδυασμός της Ελλάδος βρίσκεται στην συγκέντρωση και συνένωση των αντιθέσεων καθώς και στην ευφυή αποτύπωση της μοναδικής αυτοσαρκαστικής διάθεσης που έχει!
Μαζί τους δρουν τ' ανένταχτα, αλλά και πιστά καλλιτεχνικά μυαλά σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν βρίσκονται. 

Τους ευχαριστούμε που συνεχίζουν ακάθεκτοι και ξέρουν τον τρόπο να πολεμάνε την αφομοίωση, την ισοπέδωση, την ομοιογένεια και την μιζέρια όπου κι αν την συναντούν!

/Από το Εγγεγραμμένο Βιβλίο , ΙΑς


Παύλος (Διονυσόπουλος)

11 - 26/1/1985

Αποθήκη 1, Λιμάνι






Το έργο του Παύλου (Διονυσόπουλου) «Σημαίες της Ευρώπης» είναι μια εικαστική εγκατάσταση από χαρτί και πλεξιγκλάς,. Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στην πρώτη Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, την Αθήνα το 1985. Αποτελείται από 15 σημαίες των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής ΄Ένωσης και από μία λευκή σημαία, ενός κράτους μέλους, που ίσως προκύψει στο μέλλον.
Στο συγκεκριμένο έργο του ο Παύλος μεταφέρει το ειρηνικό όραμα της Ενωμένης Ευρώπης, εκθέτοντας το σύμβολο των κρατών-μελών, δηλαδή τις σημαίες τους, η πολυδιάστατη εθνική ταυτότητα ενός κράτους εκφράζεται εύστοχα από την σημαία του, και στην ιστορία της ανθρωπότητας πολλές φορές σημαίες ενώθηκαν μαζί υπερασπίζοντας κοινούς αγώνες και σταυροφορίες, επισφράγισαν ιδεολογίες και κυμάτισαν σε εθνικές εορτές.
Ο Παύλος Διονυσόπουλος γεννήθηκε το 1930, και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στις Καλές Τέχνες στην Αθήνα και το Παρίσι. Από το 1960 μέχρι σήμερα έχει αναπτύξει πλούσια καλλιτεχνική δραστηριότητα ταξιδεύοντας συνεχώς στην Ευρώπη και την Αμερική και εκθέτοντας εκεί έργα του σε μουσεία και γκαλερί. Εκτός από τις ατομικές του εκθέσεις, έχει συνεργαστεί με σημαντικές προσωπικότητες του διεθνούς καλλιτεχνικού χώρου όπως οι: Pierre Retany, Cesar Arman, Cristo, Otto Hahn, Leo Castelli, Heana Sonnabend, Iolas, Tinguely, Rauschenberg, Oldenburg και άλλους.

Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

Οι Tρειs χρόνοι







Ι .                                    '' Όταν... στο παρελθόν''

Όταν γλύφαμε τον πάγο του ψυγείου που έφερνε ο παγοπώλης
παγωτό μοιρασμένο, βρόμικο και φρέσκο κομμάτι ουρανού και γης...

Όταν πηγαίναμε για μπάνια με το Κτελ
κι ενώναμε τις άκρες της πόλης με υγρό μπουρνουζάκι...

Όταν όλη η γειτονιά μαζεύονταν σε μια τηλεόραση μοναχά
εκεί στην ταράτσα της μοναδικής πολυκατοικίας 
που έβλεπε μόνιμα φωτισμένη την ακρόπολη 
σε μια διαχρονική οθόνη ρέμβης...

Όταν οι εσωτερικές αυλές έπλεκαν ειδύλλια με βελονάκι, 
σε μυρωδιές βασιλικού και γλυκοκέραστο νεράντζι...

Όταν τα πλεγμένα κοτσιδάκια φύτευαν τα κουκλίστικα πιατάκια του τσαγιού στο χώμα
με τ'όνειρο να τα ξαναβρούν στην ανασκαφή του χρόνου...

Όταν ο καραγκιόζης έπαιζε τον ''Μεγαλέξανδρο'' αγράμματο στο κοινόβιο δρόμο
με κοοοοκοκ, σάμαλιιιι, πατατακιαααα...
και το μαγαζάκι των παιδιών στη γωνιά του τετραγώνου πουλούσε κούκλες ξεχτένιστες,
κλασσικά εικονογραφημένα και πλεχτά γιακαδάκια...

Όταν το ένα ποδήλατο πήγαινε οικειοθελώς τράμπα σ'όλα τα γειτονόπουλα 
συντροφιά με τα ματωμένα γόνατα της μάθησης...

Όταν ο γιαουρτάς στο δίτροχο μαγαζάκι του έφερνε τα πήλινα κεσεδάκια με το άσπρο γιατρικό χτυπημένο από τη βραδινή του αγρύπνια, φωνάζοντας έξω από το παραθύρι...

Όταν ο ακονιστής, ο ακορντεονίστας, ο παλιατζής κι ο Βέγγος συναντιόντουσαν στο σταυροδρόμι μ' ετοιμοπαράδοτο το χέρι της καλημέρας...

Όταν ο ''foto Καλογήρου'' 
πουλούσε τις καλλιτεχνικές φωτογραφίες του μαζί με τις αποκριάτικες στολές
και κάτω από τα βλέμματα της Τζένης, της Ρένας,
της Αλίκης και του Σπύρου....

Όταν οι ασπρόμαυρες εικόνες φάνταζαν τότε πολύχρωμες ζωές...

Τότε...

ναι τότε...

Όλα τ΄αδύνατα
μπορούνε τώρα 
να γίνουν δυνατά...
και το μέλλον να πάρει χρώμα ζωής!

/Από το Άγραφο Βιβλίο, ΙΑς




                       ''η φωτογραφία  του Σταθμού του Θησείου είναι δημιουργία του pavlost Gpa 
                                                   https://www.facebook.com/pavlostz ''
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...