Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Η ΤΡΑΠΕΖΑΡΙΑ


                                         ''Το τραπεζάκι της Καθαράς Δευτέρας'',  Σ. Βασιλείου, 1.42 Χ 97



Τραπέζι στρογγυλό, ροτόντα:
Για να γυρνούν γύρω-γύρω τα βλέμματα και να ξεγελιούνται σ’ απέναντι αντικατοπτρισμούς οι σκέψεις.

Τραπέζι τετράγωνο:
Για να γωνιάζουν τα γόνατα σε ορθό κι οξύ συλλογισμό.

Τραπέζι στενόμακρο:
Γι’ αυτούς που επιθυμούν να μην ακούν τις υποδόριες σκέψεις, μήτε ν’ ακούσουν πέρα από απόηχους κι από ληγμένες λέξεις.

Τραπέζι γυαλιστερό και λείο:
Για εκείνους που γνέφουν στον απέναντι, τον εαυτό τους κουκίδα, μα την δική τους διάθλαση τη θωρούν ολάκερο πλανήτη. Μεγαλειώδης η όψη γλυστρά κυκλικά κι ανακυκλώμενα στη διάθλαση του λούστρου.

Τραπέζι δια χειρός Αχειροποίητου:
Το πιό ακριβοπληρωμένo! Από αυτά που δεν τολμά ν’ αγγίξει ούτε ένα τόσο δα παιδικό παιχνιδάκι.
Χαράζει! Oυρλιάζει ο οικοδεσπότης κι ελπίζει από την ίδια ανέγγιχτη μνήμη να φτιαχτεί η τελευταία του κατοικία. Εκείνη της ερημικής ατομικότητας.

Εντός κι εκτός πωλούνται πάσης φύσης τραπεζαρίες.

Όπως και να΄χει...
συνεχίζεται η επ' αόριστον κατασκευή, παντός σχήματος καρεκλοτραπεζαρίας.
Ιδανική για όλες τις ανάγκες των επικαθίμενων.
Εκτός συνείδησης κι εντός ή εκτός σχεδίου οι συνδυασμοί.
Κάποτε μάλιστα πωλούνται  μεταχειρισμένοι και σ‘εξευτελιστική τιμή.

Όπως και να ‘ναι...
συνεχίζουν οι επ΄αόριστον καλεσμένοι να κάθονται άλλοτε  άνετα
κι άλλοτε επίπονα στην άκρη της κόχης μιας καρέκλας.
Κάθονται μ’ ένα ''fast food'' στο χέρι. Με την έπαρση ενός επίσημου γεύματος.
Κάθονται και σε σειρά, ως πολυταξιδεμένοι ηγεμόνες.
Μα κατακάθονται στον προορισμό κι απέναντι στα βλέματα του ψεύτη καθρέφτη που οι ίδιοι διαλέγουν.

Να πούμε όμως και μιαν αλήθεια!
Υπάρχουν κι εκείνες,  οι σπάνιες στιγμές που γευματίζουν σε οποιοδήποτε σχήμα τραπεζιού, χρόνια μονοιασμένες οι συμπτώσεις. Με ευτυχές, γλυκό επιδόρπιο και με φιλιά κάτω από το τραπέζι.
Εκεί στα πόδια των ανθρώπων ακουμπάνε εσαεί ερωτευμένα τα λάθη και τα πάθη.
Καλότυχοι οι δύο αυτοί συνταξιδιώτες. Κι ας είναι κρεμασμένη σε σταγόνες η φλόγα που σιγοκαίει ομοιώματα στο κερί της κοινής τους αλήθειας.



ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Μέσα στη ζωή βρίσκονται όλα...
Μα σε όποιο τραπέζι κι αν κάτσεις, μ' όποιον κι αν συν γευματίσεις...εσύ είσαι τελικά αυτός που διαλέγει τις ταξιδιάρικες λέξεις.
Κι αυτές θα πάνε να μεγαλώσουν εκεί όπου υπάρχει αχόρταγη η όρεξη κι αστείρευτη η γεύση.
Μα,
όπου κι άν κάτσεις, 
όσο κι αν πεινάς, 
με όποιον κι αν γευματίσεις
κοίτα το γεύμα να διαλέγεις προσεκτικά! 
γιατί οι χαρτοπετσέτες στο τέλος δίνονται μεν δώρο, αλλά είναι πάντα σε χάρτινη έκδοση και σε μονή συσκευασία!

/Από το Άγραφο Βιβλίο, ΙΑς , 9-4-2010, / '' το σπίτι μου''




                                         ''Το κόκκινο τραπέζι'', Leon de Smet



Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

''Σταγόνεs, Βροχή'' / σε τρειs εκδοχέs



1.
Νότες
Ψιχάλες
υδάτινες λύπες
Σε σταγόνες θρηνεί η ελπίδα 
που πέφτει στο γωνιασμένο μας σώμα
Σιγανές αρχικά 
μετά δυνατές κι αλλόφρονες
γλύφουν με διάφανη ροή 
τα παγωμένα μας ερείπια

Μέσα τους όμως,  
τα χείλη μας κοιμούνται κατακόκκινα
Κοιμούνται κι ονειρεύονται...
Οριογραμμές  ατέρμονες
σε σιωπηλές συναντήσεις. 
Δεν τελειώνει τίποτα 
ακόμη κι αν φαίνεται έτσι
γιατί ακόμη και μέσα στην πιο τσακισμένη ύπαρξη
διψασμένες ανασαίνουν οι επιθυμίες.
                   -.-
2.
Κατρακυλάει στα μάτια το ποτέ 
Ανάμεσα στα δάχτυλα ρουφά το χιόνι μας που λιώνει
Τότε αντισταθμίζει ο νους το κάποτε 
και κάποτε...
κρυφές και μονιασμένες οι στάλες
φτιάχνουν το σώμα μας βροχή
Ψηλά τα σύννεφα
στεκούμενες οι αιώρες,
ανάρια
σμάρια και πηγή.

Και εκεί 
ξαφνικά 
γίνονται οι νότες μας
μια φωνή!
              -.-
3. 
Ακρογωνιαία σταγόνα, θάλασσα
Όλα μαζί σαν κλάματα 
θρηνούν μαζί τους και οι συγγνώμες
Όλα μαζί σαν λάθη
κυλούν ρευστές οι ώρες
                
Μη με λες φίλε τώρα
όχι τώρα
με ενοχλεί!

Λέγε με πια αγάπη
σύντροφο
μονιμότητα
ελπίδα
Λέγε με πίστη 
ονομάτισε με  ξεχασμένη πατρίδα
πες με, αν θες 
αδημονία για ζωή

Έτσι θα δεις πως ποτέ δε περπάτησες μόνος
Πως θα γεμίσεις εν τέλει εκείνη τη χρόνια απουσία
πως το μαζί θα γλυκοφιλά 
ξέχωρα πια του καθενός μας τη φαντασία
ενώ το χώρια θα γλυκοφιλά
την κοινή μας, αιθέρια συμφωνία!

/Από το Άγραφο Βιβλίο, ΙΑς ''12, 3 ποιήματα σε ένα, ''στο κατά Ελένην ευαγγέλιο''. 
......................
Τα 3 ποιήματα σε ένα είναι εμπνευσμένα από το μουσικό κομμάτι της Ninas Simone ''You'll Never Walk Alone''


Νότες μοναχικές κουβεντιάζουν στο βάθος της συνείδησης
στέκουν στο σημείο φυγής του πόνου σαν η μόνη ελπίδα
που είναι 
στον μοναδικό λόγο οι πολλές λέξεις
στην ατομική αλήθεια η περισυλλογή
στην μοναδική αφορμή  η κοινή μας αντίσταση.

Μόνη μας ελπίδα  η ευμένεια των άλλων για μιαν ελεύθερη ανάσα.

ΙΑς,



Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Η μέρα κι η νύχτα



Η μέρα κι η νύχτα
παλεύουν μαζί μου
σε άνισο αγώνα
ζωής κι απουσίας

Ο χρόνος κυλάει
τ΄ αστέρια γυρίζουν
γραμμένες σελίδες
χρυσής ιστορίας

Κι αν ζω σε αγέλη
κι αν ζω ερημίτης
καθρέφτης αγύρτης
στη μνήμη μου ζει

Μα εγώ που γυρεύω
κομμάτια ουσίας
του κύκλωπα κόσμου
το τέλος θα ‘ρθει.

/Από το Άγραφο Βιβλίο, ΙΑς 2004, ''Ομοιοκατάληκτα''
                                               
                                                                  στην Ελένη Λ.




                         το ποίημα εμπεριέχεται στο έργο ''η Σκάλα'', 2005







Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Μονοκατοικία για δύο



Για να μεγαλώσω αυτό το δωμάτιο
γύρισα πλάτη το κρεβάτι στο δικό σου σκέπασμα
παράλληλα όμως μίκρυνε ο χώρος
σε μονοκατοικία.

Βλέπουν τοίχο πια τα μπαλκόνια μου
αλλά δεν πειράζει.
Συνήθισα σε τοίχους ζωγραφίζοντας
ή γράφοντας ατίθασα τις λέξεις.

Είπα να συναντιόμαστε για έναν καφέ
έξω στο μπαλκόνι των παραμιλητών μας,
αλλά ξέχασα ότι δεν πίνεις πια καφέ
κι όταν εγώ παραμιλώ,
εσύ ξυπνάς αμέσως.

Υπάρχει ακόμα ελπίδα να βρεθούμε μαζί στις ξύπνιες μας νύχτες.
Ή σ’ αυτές τις κοιμισμένες μέρες που μας σέρνουν.

Όταν καρφώσω στον τοίχο μου καθρέφτη,
δίχως να βλέπω πια μοναχές
τις σκοτεινές μου αντανακλάσεις
και να βλέπω έτσι ασφαλώς στον ύπνο μου,
την δική σου, απέναντι αλήθεια.

Κι όταν εσύ ονειρευτείς στο ξύπνιο σου
έστω και μιά μου λέξη...

Τότε,
μπορεί οι πιθανότητες ιδιοκτησίας των τίτλων μας
να κοινοποιηθούν επισήμως
σε μια και μόνη αποδοχή:

''Αυτή η μονοκατοικία κατοικείται από δυό μελλοθάνατα ερωτευμένους''

-.-

Όλα του μυαλού,
ο μέγας ιδιοκτήτης!
Tώρα που η συνήθεια υπέγραψε την επικαρπία,
καιρός πια να κρατήσει το κλειδί η επιθυμία.

/Από το Άγραφο Βιβλίο, ΙΑς 2010


 λεπτομέρεια από το έργο ''απόγνωση'', 2011



Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

ΑVATAR


Η ''κόκκινη κορδέλα'' κάτω απο την ανάγκη της να συμβιώνει με όλες τις μορφές των τεχνών και με την ιδιότητά της να βρίσκεται στην ενδιάμεση γραμμή του ορίζοντα, ισορροπώντας στην μέση των αντιθέτων, τολμά κι ''αγγίζει'' με το βλέμμα της κάθε τι καλλιτεχνικό που καταφέρνει να υπερτερήσει σε αξία ανάμεσα σε δύο αντίρροπες καταστάσεις. Δημιούργησε λοιπόν μία νέα σελίδα, με τίτλο: ''Άλλη ματιά'' που θα φιλοξενεί κάθε άξιο έργο, από κάθε είδος της Τέχνης προσπαθώντας να βρει την Χρυσή τομή που το κάνει τόσο ιδιαίτερο.

  ''Άλλη Ματιά 2''

Μυρσίνη Μάννεη-Καλογερά


Γεννήθηκε στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια το 1991 και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Zει στη Νέα Υόρκη και είναι φοιτήτρια του Columbia University, όπου σπουδάζει Ιστορία και Αγγλική Λογοτεχνία προσπαθώντας να ανακαλύψει τι ακριβώς θέλει να γίνει όταν ''μεγαλώσει'' εξερευνώντας συγχρόνως την αγάπη της για τη λογοτεχνία και τη δημοσιογραφία. Διατηρεί εβδομαδιαίες εκπομπές στους ραδιοφωνικούς σταθμούς ''WKCR FM NY'' και ''WBAR radio'', ενώ παράλληλα έχει δουλέψει στο Γραφείο Τύπου της Ελληνικής Αποστολής του Ο.Η.Ε.  και το Καρίπειο Ίδρυμα Μελετών Μακεδονίας - Θράκης.  Άρθρα της έχουν δημοσιευτεί στο ''free press Parallaxi'' και τα φοιτητικά περιοδικά ''Inside New York'' και ''Pi magazine''. Το blog της είναι το  http://9-1-7.blogspot.com/

Αγαπά τα βιβλία, τις θάλασσες και τις γάτες.
                                                 -.-
Το κείμενο που θα διαβάσετε στη σελίδα ''Άλλη ματιά 2'' είχε γραφτεί από την Μυρσίνη όταν ήταν μόνο 16 ετών. Της είχα δώσει ένα απόκομμα από περιοδικό, το οποίο παρουσίαζε  ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι όπου ο παίχτης έφτιαχνε το avatar  του κι έκανε ολόκληρη ζωή μέσα σε αυτό. Το παιχνίδι ονομάζονταν ''Δεύτερη Ζωή''. Το κείμενο που σας παρουσιάζω σήμερα μπήκε στο θεατρικό μου έργο ''Όνειρα Εικονικής Πραγματικότητας'' το 2007 και παίχτηκε αποκλειστικά από την Μυρσίνη.







Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...