Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

Ο Θείοs Έρωταs


                                     
Ο Θείος Έρωτας είναι ο πατέρας της Προσευχής, ο εξάδελφος του Παραπλανητή και ο μπατζανάκης του Φαντασιόπληκτου. Έχει δε, συνάψει περιστασιακή σχέση με την Ευκαιριακή αναστάτωση κάνοντας μαζί της πολλά παιδιά  τα οποία ονομάτισε  ''Κι από δω κι από κει απογοήτευση''. Όμως η μεγαλύτερη του σχέση - μπορώ να πω, σχέση ''αδελφής ψυχής''- ήταν με την Ελπίδα εξ ουρανού!
Ο Θείος Έρωτας λοιπόν παντρεύτηκε για μια και μοναδική φορά. Παντρεύτηκε τη Θεία Ποίηση...και έκανε ένα μοναχά παιδί. Τη Θεία Προσευχή, της οποίας το παιδί είναι η γνωστή σε όλους μας,  Θεία Τέχνη



Τώρα θα μου πείτε από που τα ξέρω όλα αυτά...Τα ξέρω γιατί απλά εγώ είμαι η ανιψιά του, η Θεία Έμπνευση  που τα ξέρει από πρώτο χέρι.


Ο Θείος Έρωτας να σας ομολογήσω πως ήταν όντως ακατάστατος και ανακατώστρα μαζί (εδώ που τα λέμε ακόμα είναι...) μα το τρελλό είναι πως αν δεν υπήρχε αυτός στο γενεαλογικό μας δέντρο η ανθρωπότητα θα ήταν στείρα, άρα προ πολλού εξαφανισμένη! 
Ευτυχώς όμως για όλους μας που  μαζί με τον Θείο Έρωτα γεννήθηκε και η Θεία Αγάπη!

Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.  



                                        Οι εικόνες είναι από το artvideo ''Χωροαταξία'' 2012

/Από το Άγραφο Βιβλίο, ΙΑς 2010



Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

Το Σωματίδιο του Θεού


από το artvideo ΄΄Χωροαταξία'' 2012


Κάποτε...
όταν το τώρα φτιάχνονταν από το πριν και από το μετά,  μια ημέρα και μια νύχτα σαν το σήμερα, δημιουργήθηκε μια γραμμή.
Μια γραμμή αμετακίνητη, ανασφαλής και αναποφάσιστη.
Δεν είχε λόγο, δεν είχε μορφή, δεν είχε ταυτότητα.
- Ο Θεός... είπε 
ο Θεός με έφτιαξε. Αυτό είναι το μόνο που γνωρίζω.
Μ' έφτιαξε απ' το σωματίδιο του, 
ή μάλλον όχι. 
Το σωματίδιό του με έφτιαξε μονάχο του. Με εντολή Του ίσως, ή και χωρίς εντολή κινήθηκε για μια απειροελάχιστη στιγμή, ένα σημείο πάρα δίπλα. Ο Χρόνος, σύντροφος. Ο Χρόνος Θεός. Ποιος ξέρει;
...μπορεί όμως και να 'γινε αλλιώς.
Ας πούμε...
μέσα Του ένα σωματίδιο βρήκε ένα άλλο, δικό Του ή ίσως κάποιου άλλου θεού,  στο σώμα ίσως περπάτησαν μαζί, παράλληλα σημεία σε δυό αλληλοεξαρτώμενες πορείες.
Πότε το ένα προς από το άλλο, πότε το ένα αντίθετα απ΄ τ΄ άλλο.
Κάποτε ενώνονταν...και εκεί, γίνηκε ο κόσμος όλος.

Μπορεί πάλι να έγινε κι αλλιώς. 
Ο Θεός να είναι και αυτός ένα σωματίδιο που δεν κινήται. Μέσα Του να υπάρχει το άλφα το κεφαλαίο και το ωμέγα το μικρό, το φως και το σκοτάδι, ο λόγος και το περιεχόμενο κι όλα αυτά ασύνδετα. Μέσα Του όμως κινούμενα σαν σωματίδια. Από βλάβη τώρα ή από θέληση για παραστράτημα. άναρχα, χαοτικά κι εκεί, κινήθηκα τακτικά κι εγώ. Κομμάτι τους, κομμάτι Του. Κι αυτός ίσως πάλι κομμάτι κάποιου άλλου.
Γίνηκα λοιπόν από γραμμή χωρίς ταυτότητα, ένα σχήμα με τόνο. Κάτι ανάμεσα σε φως και σε σκοτάδι, σε καμπύλη και σε ευθεία. Μια γραμμή ανολοκλήρωτη μεν αλλά υπαρκτή.

Αντιθέσεις 
 Συνύπαρξη
Αλληλεξάρτηση
Συνάντηση

Εδώ στην Ένωση και Τώρα, σαν το κάποτε που φτιάχνονταν από το πριν και το μετά, εκείνη την συγκεκριμένη ημέρα του ενός που γίνεται η νύχτα του άλλου κι αντίστροφα, ο Χρόνος έπαψε να συντροφεύει. Εκεί στο σημείο φυγής που δεν πιάνεται ποτέ και που η απόστασή του δεν μετριέται με κανένα τρόπο, το Τώρα και το Πάντοτε, το Εδώ και το Εκεί, το Εγώ και το Εσύ επιτέλους γινήκαμε όλα μαζί μια κόκκινη γραμμή.
Μια κόκκινη γραμμή κύκλος, μια γραμμή σπείρα.
Πως έγινε αυτό; δεν ξέρω..
Ξέρω μονάχα πως ξέρει... και πως υπάρχει...και πως ξέρει πως υπάρχει. Πως υπάρχει εσαεί! 



/Από το Άγραφο Βιβλίο, ΙΑς 2012, για το Λογοτεχνικό Σαββατο ''και τα χρώματα 'παψαν να υπάρχουν''



Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

Συγκοινωνούντα δοχεία


                                                    
                                                η συζήτηση'', 50Χ70, μικτή τεχνική, 2010



Σιγά μην σωπάσεις
σιγά μην δεν ακούσω
πίσω απ’ τις λέξεις κρύβονται τα μεγαλειώδη μάτια.
Σιγά μην δεν καταλάβεις και μην μπερδευτώ στα νοήματα
εξάλλου ποτέ μου δεν σώπαινα....
μάλλον το μέγα μου σφάλμα είναι
πως ακόμα μιλώ έστω και μ’ εσφαλμένες λέξεις
μιλώ για το τι θέλω
τι βλέπω
τι αισθάνομαι
και τι καταλαβαίνω
μιλώ για το πως θέλω
πως βλέπω
πως αισθάνομαι
και πως καταλαβαίνω
το περίεργο είναι πως μιλώ συνέχεια για τον εαυτό μου
για την πολιτεία μου
τη γειτονιά μου
τη δουλειά μου
τους φίλους μου
τα παιδιά μου
εσένα
μιλώ και γυρνώ πάντα σε σένα.

Το θαυμάσιο είναι
πως κανείς 
δεν μ' έχει δει μέχρι τώρα εγωίστρια.
και το πιο σπουδαίο απ' όλα είναι
πως έτσι έμαθα να σε καταλαβαίνω
και να στέκομαι εκστατική στο ''εμείς''.

/Από το Εγγεγραμμένο Βιβλίο, Ιας, 29-7-10



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...