Άλλη Ματιά 2''

ΜΥΡΣΙΝΗ ΜΑΝΝΕΥ- ΚΑΛΟΓΕΡΑ                                                             2007

                                                         
                                                     ''AVATAR''



GIA SOU
TI KANIS?

-Σε σένα μιλάω!
Δεν ξέρεις ποιο είμαι?!
Ποιος είμαι!!
Ποια είμαι?
Μα και βέβαια ξέρεις!
 Εσύ με δημιούργησες. 
Χάρη σ’εσένα υπάρχω. 
Μην μου πεις πως με ξέχασες κι όλας?! 
Εγώ σε ξέρω καλά! Άλλωστε σου χρωστώ την ύπαρξή μου, σωστά? 
Εσύ με έλεγχες πάντα. Ότι έλεγα, ότι  έκανα, όλα τα έλεγχες και τα έκανες εσύ!
ΟΧΙ
Όχι μόνο εσύ...
 Βλέπεις δεν είμαι μόνο εσύ! 
Είμαι και το όνειρό σου, το ιδανικό σου, αυτό που θέλεις να είσαι αλλά δεν μπορείς! Είμαι όλα όσα ήθελες πάντα και δεν κατάφερες ποτέ.
Ζηλεύεις? Δεν θα έπρεπε. 
Εσύ είσαι ο αληθινός! 
Μου έδωσες ένα τέλειο σώμα, ένα ξεχωριστά όμορφο πρόσωπο, ό, τι λείπει από την ζωή σου. Προσπάθησες να κάνεις εμένα τέλειο επειδή δεν μπορούσες να κάνεις τον εαυτό σου.
Δεν θέλω πια να είμαι τέλειος. 
Βαρέθηκα. 
Θέλω μιαν αληθινή ζωή. Θέλω όλα όσα έχεις εσύ!
Μου έδωσες φίλους. 
Τους είχα χάρις εσένα και την τελειότητα που δημιούργησες. 
Τους αρέσει να συναναστρέφονται κάποιον τέλειο! Ξέρεις γιατί? 
Τους βοηθάει ν΄αντιληφθούν  ότι αυτό που οι ίδιοι ονειρεύονται, υπάρχει. 
Ότι είναι κάτι περισσότερο από απλά ένα όμορφο όνειρο. 
Όμως εσύ, ο αληθινός ξέρεις ότι κάποιος σε διαλέγει παρ’όλα τα ελαττώματά σου. Ότι είδε τις αδυναμίες σου . Πως ακόμα κι έτσι βλέπει τα θετικά περισσότερα από τ΄αρνητικά. Εγώ δεν έχω ελαττώματα, δεν έχω αδυναμίες.
Πόσο μπορείς  στην πραγματικότητα να ταυτιστείς με την ψευδαίσθηση?


ΑΥΤΟ ΕΙΜΑΙ!
ΜΙΑ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ!  Μία σκιά, ανάμεσα στις σκιές!
Μας βλέπετε χωρίς να μας βλέπετε.
Μας ακούτε χωρίς να μας ακούτε.
Κι εγώ, νοιώθω χωρίς να νοιώθω!

ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ!
Θα πάω στο γκέτο. Εύκολη απόφαση.
...
...
Οι Αλήτες!
Οι Αλήτες με περικυκλώνουν!
Προειδοποιήσεις αναβοσβήνουν γύρω μου...
Τις αγνοώ,
τις αγνοώ,
τις αγνοώ!
Το μόνο που θέλω είναι να πεθάνω. 
Ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί τη τελευταία στιγμή κάποιος από τους ‘’φίλους’’ μου να καταλάβει τι πάω να κάνω και τρομοκρατημένος μην με χάσει, να με τραβήξει από το μανίκι.
-         Όχι μην πας εκεί!

Οι Αλήτες με χτυπούν, με χτυπούν...
Δε νοιώθω!
Ο μετρητής υγείας πέφτει...
Μου μένουν τρία λεπτά ακόμα...


Τραβήξτε με πάλι πίσω, σας παρακαλώ. 
Δεν ήμουν μοναχά μια γκρι μουντζούρα.


Ένα λεπτό ακόμη...

...ΠΕΘΑΝΑ.
ΒΓΕΣ ΕΞΩ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ.
ΕΓΩ ΘΑ ΖΗΣΩ ΜΙΑΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ.




6 σχόλια:

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Με τη σκέψη στην ψευδαίσθηση έγραφα χτες τη νύχτα...

Με βασανίζει αυτό. Με βασανίζει η πλαστοπροσωπία... με βασανίζουν σκέψεις.

Σαν μια Μυρσίνη κι εγώ έφηβη θέλω να φωνάξω αλλά δεν έχω μια δασκάλα να με περιθάλψει. Είμαι πολύ μεγάλη κυρία για να έχω αυταπάτες και οι εικονικοί μου εαυτοί είναι πραγματικοί σε αντίθεση με των άλλων που και οι πραγματικοί τους είναι ωραιοποιημένες εικόνες.


Να λοιπόν που το κείμενο μιας 16χρονης (τότε) χαρισματικής μαθήτριας εμπνέει, εμένα την δασκάλα.

Υπέροχο κείμενο που, μέσα στην παιδικότητα της γραφής του, έχει πολύ ξεκάθαρη γραμμή και ποιότητα.


Μπράβο της και μπράβο σου. Ο δάσκαλος είναι μεγάλη υπόθεση στη ζωή μας.


Σε φιλώ εμπνευσμένη κυρία.

κόκκινη κορδέλα είπε...

Το σχόλιο σου ποιήτριά μου δεν μεγαλώνει την ηλικία...Μεγαλώνει το βλέμμα!Κι αυτό ήθελα κι αυτό πέτυχα...ο καλός δάσκαλος είναι ο καλύτερος μαθητης...''Αχ κοκκινη λεπτη γραμμή των αντιθέσεων πως συμπίπτεις τα παράλληλα σταυροδρόμια εκεί βρίσκεται κι ο μυστικός κήπος της ζωής! Ορισμένοι άνθρωποι Ελένη απο την εφηβεία τους συλλογιούνται ως μεγαλοι και είναι οι ίδιοι που βαστούν την εφηβεία τους ακέραιη όταν βιολογικά μεγαλώνουν''/Από το Άγραφο Βιβλίο.Φιλι σ'ευχαριστω για το σχολείο.

Αιθεροβάμων είπε...

Για ακόμα θα επαναλάβω ότι με τιμάτε... Κι ότι μου χρειάστηκε χρόνος για να καταλάβω τι ακριβώς κάναμε τότε― ίσως ακόμα δεν έχω καταλάβει εντελώς. Πρέπει πάντως να ξέρετε ότι για να μπω στο πανεπιστήμιο χρειάστηκε να στείλω κάτι που λέγεται "personal statement", ένα μικρό εκθεσάκι που θα εξηγούσε ουσιαστικά στην επιτροπή ποιά είμαι και γιατί είμαι "ξεχωριστή", σύμφωνα με τον ορισμό του πανεπιστημίου πάντα. Λοιπόν το εκθεσάκι ―πού και πού επιστρέφω και το διαβάζω― πραγματευόταν την συγγραφή και την παράσταση αυτού του κειμένου.

Πολύ σπουδαία τα όλα όσα κάναμε τότε. Μας έδωσαν ευκαιρίες, ελπίδες, χαρές και πίστη. Εύχομαι να συνεχίζετε το έργο σας― μακάρι να είχαν όλοι οι μαθητές τέτοιους καθηγητές κι ευκαιρίες! Ήμασταν τυχεροί. Ευχαριστούμε!

κόκκινη κορδέλα είπε...

Μυρσίνη μου χαιρομαι που σιγα σιγα καταλαβαινεις τα βαθυτερα νοηματα εκεινου του έργου. και ησουν εντελως μεσα στο κυριο νόημα του. Θα καταλάβεις κι αλλα. οποτε θες εδω ειμαι κι εδω εισαι θα μιλησουμε κι αλλο για αυτο. Γιατι ειναι ανοριακό κι ακομα τροφοδοτηται. Ακόμα πανω σε αυτη την ιδεα θα ξαναεπανελθεις με αλλο βλέμμα και τότε θα δεις πόσα πραγματα ανοιγονται σαν κλαδια δεντρου που φορτωνονται με καρπους.
Εγω σευχαριστω πάνω απο όλα για την τόλμη σου να το παιξεις πάνω απο όλα. Μια τόλμη της ηλικίας που δείχνει οτι έχεις πράγμα ακόμα να συνεχισεις...ΦΙΛΊ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ που επιβάλλεται για το καλό της, να μας δει οπως το αξιζουμε.

Ξύλινος Ιππότης είπε...

Πολύ μπροστά το κείμενο αυτό...
...
Το κακό όμως είναι,
πως για να το καταλάβει κάποιος
πρέπει να έχει
τα μάτια ανοιχτά,
κι όχι ασφαλισμένα
μπροστά στην οθόνη...
...

solomantzaros είπε...

To κείμενο είναι πράγματι "σοφό" με τον τρόπο του. Αλλά εγώ χαίρομαι περισσότερο την ουσιαστική και επικοδομιτική , απ' ότι φαίνεαι, σχέση δασκάλου και μαθητή. Έργα σπουδαία πάντα θα φτιάχνονται. Οι βαθύτερες ανθρώπινες σχέσεις πίσω απο αυτά , νομίζω είναι σπουδαιότερες.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...