Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Ημέρα κενού



                                      


Ας είναι σήμερα μια ημέρα κενού
μια άδεια μέρα
χωρίς λιθόχτιστη συνείδηση
κι ονείρατα σπαρμένα σε μακρόπνοο διάδρομο.

Να μη βλέπω εμπρός στο παραθύρι μου το μέλλον
να μην αισθάνομαι
ούτε τον ήχο
ούτε τα βήματα
και να μην ψάχνω κανένα γιατί και διότι.

Σαν πόρτα δίχως κλειδαριά να είν’ο λόγος 
και ο σκοπός μου δίχως πόμολο
ν’απλώσω τις πιο βαθιές μου σκέψεις
στα πιο ρηχά αστεία που θρέφονται αυθόρμητα.

Να σχεδιάσω χωρίς περίγραμμα το γέλιο
σε χάρτες αναίσθητους
χωρίς αιτία κι αφορμή
να γράψω τη σιωπή μου
κι επιτέλους να μην σκεφτεί κανείς
τι έχουν και βουρκώνουν οι λέξεις
λίμνες σε τυπικά αποσπάσματα
λόγια σαθρά σ' ακινησία.

Να γράψω επιτέλους το Άγραφο βρε αδελφέ!
και να μη βρω εκεί μέσα
τίποτα το διαγραμμένο
μα στη μια λέξη δίχως σημασία
να τα 'χω εν τέλει ορίσει  όλα!
( τα ειδικά, δικά μου σημαίνοντα
και σημαινόμενά μου).

Να διαβαστούν σα σημάδια 
σε μια στιγμή κενού και στείρου λόγου
και εκείνος, ο ένας 
ο μοναδικός αποσπερίτης
στο σκότος της απουσίας μας
να τα αναγνωρίσει.

Ας είναι σήμερα μια ημέρα κενού
η πιο απλή μου μέρα
δίχως σημασία στην ανάμνηση
χωρίς λόγο στην ουσία
μια μέρα άδεια, μακριά και βαρεμένη
να μην διερωτώμαι πια το γιατί
και με τη λέξη  Πεπρωμένο
να τα βυθίζω όλα.

Τόση εκλογίκευση
πονάει πιά τα κόκαλα!

/Από το Άγραφο Βιβλίο, Ιας 2013


Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Στην εξορία



                                             φωτοζωγραφιά για το βίντεο ''Ταυτοποίηση''

Τραβώ  ίσια  το δρόμο μου.
Μονάχη, του σπέρνω διακλαδώσεις.
Γύρω μου τρέχουν μανιασμένα τα πράγματα. 
Σκοποί σε αμέτρητους κυκλώνες.

Αυτοί οι ξένοι αριθμοί με τις ξένες λέξεις που φωτοβοούν
με τ’ άπειρα της στιγμής φουσκωτά τους λαμπιόνια...
Kραυγές είναι που σβήνουν πριν το στόμα και το μυαλό μας τις εκθρονίσει. 
Η μανία να μπεις μέσα σ’εκείνον τον τυφώνα με τα ονοματεπώνυμα χωρίς ταυτότητα...
η κυρίαρχη εκείνη σκέψη πως φεύγει η ζωή σου κάτω από τα πόδια
και πως αν δεν μπεις μέσα του, γκρεμίζεσαι στον αέρα!

Συχνά σκέφτομαι εκείνες τις φριχτές εξορίες στον παράδεισο.
Γυάρος
Σίκινος
ουράνια νησιά που δεν πατήθηκαν απ΄τον ανθρώπινο νου
κι όμως...
κατοικήθηκαν απ' τους σωρούς νεκρών συγγενικών ελπίδων.

(Αχ προσωπίδες της κόλασης
μ’αμέτρητα λαβωμένα πουλιά σε κεντίδια 
καδραρισμένα στους ξεθωριασμένους τοίχους της αμνησίας
πρόσωπα βουβά του παραδείσου...)

Τραβώ ίσια το δρόμο μου και δεν κοιτώ γύρω μου τους τυφώνες. 
Λάμψεις είναι, λέω!
Εκτυφλωτικές τρύπες του σύμπαντος.
Στον τόπο μου τώρα γίνομαι εξόριστος και μετανάστης.
Δεν θέλω όνειρα δανεικά. Όχι. Μήτε μέλλοντα θέλω μεταχειρισμένο.


Καλύτερα ο κόσμος μου να μικρύνει σε δύο χέρια κι ένα νου.
Έτσι, θα ξέρω που να τον δίνω!

υγ. Την ιστορία κι αν δεν την γνωρίζει κανείς, την έχει μέσα του.
Το μόνο που χρειάζεται είναι ποτέ να μην την θάψει κάτω από τις κραυγές των άγριων μαϊμούδων.

/Από το Άγραφο Βιβλίο






 τα νησιά της Εξορίας
http://www.pame.gr/istoria/neoteri-elliniki-istoria/nisia-exorias.html#.URQVHh3onAN




                                                              
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...