Κυριακή 29 Απριλίου 2012

Στην Κόκκινη γραμμή του Χρόνου



                                                

Χορεύω τον παρελθόντα και τον μέλλοντα
να ξεγελάσω την κόκκινη γραμμή του χρόνου
μήπως με δει περιπατητή και παρατηρητή της
σ' ακριβή της βήματα, πότε μπροστά
και πότε ξωπίσω της να τρέχω
μην με θωρήσει ο χρόνος μου
αποκλειστικό συνοδοιπόρο του μέλει γενέσθαι
μη γκρεμιστώ κι εγώ μαζί του
με τα γινόμενα φτερά μου
στα πίσω διαμερίσματα της όψης
σα σταθώ σ΄ έναν μονάχα από τους δυό
πιστός διαιρέτης του λεπτοδείκτη
που ορίζει την αέναη κίνηση
σε λάθος και σωστό
και του χρονομέτρη που βιάζεται να προλάβει
το τεκταινόμενο μου σφάλμα.

Όχι
δεν θέλω απόν το καθώς πρέπει παρελθόν μου
μήτε τον μέλλοντα με λάθη θέλω ν’ απολείπει
Παρόντες θέλω και τους δυό
στο παρόν που μας μέλλεται
Κι όποτε..
Όποτε αυτό μας προσπεράσει.

                                                              /Από το Άγραφο Βιβλίο, ΙΑς 2010


τα σχέδια είναι μέρη του Artvideo ''Περιγραμμικές Διαδρομές'', 2012




Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Ομολογίεs γραφίδαs στο δέντρο...

                                       
                                      ''το πεύκο'' με ξυλομπογιά και μολύβι, 2008


Πρωινό ξεκίνημα. Άνοιξα το ραδιόφωνο του αμαξιού στο πρόγραμμα με τη κλασσικη μουσικη. 
JohannSebastian Bach! Αέρας. Μπροστά μου η ομίχλη, ο δρόμος κι ο ήλιος σαν ολόγιομο  θολό φεγγάρι να οδηγεί  τις γραμμές ίσα βαθιά στο πουθενά. 
Ένας ζωντανός ζωγραφισμένος πίνακας Ολλανδικού τοπίου. Στη διαδρομή τα δέντρα ενώνονταν μες την θαμπάδα τους και το τοπίο έμοιαζε να χάνει την πολυλογία του στα χαμένα περιγράμματα.  Μπαίνοντας στο σχολείο η αυλή ήταν ήδη νοτισμένη και τα δέντρα της δροσοστάλαχτα. Από την πρώτη κι όλας ώρα πήρα τους μαθητές και βγήκαμε με τα μπλοκ έξω.
Τους μίλησα για το δέντρο που εβλεπαν . Τους είπα ότι δεν υπάρχει κενό, δεν υπάρχει περίγραμμα και σκεφτόμουν ότι και στ’ όνειρο γεμάτος ο χρόνος είναι, μα και στο κάθε ανύπαρκτο''τώρα'' ζει μονάχα το ''πριν'' και το ''μετά''. Σε μια στιγμή τους εξήγησα τι σημαίνει να έχω ένα κεντρικό θέμα. 
Τι σημαίνει να βλέπω τόσα πράγματα εμπρός, μα να πρέπει να διαλέξω ανάμεσα σ’ αυτά, εκείνα που θα αγκαλιάσουν την ουσία! Τους έδειξα πως χάνονται μπροστά στα μάτια μας τα περιγράμματα, πως υπάρχουν κι αντιστέκονται και πως οι τρύπες τ’ ουρανού είναι γεμάτες και θετικές  κηλίδες. Είδα πίσω στην διαφάνεια των κλαδιών τα επίπεδα των χρωμάτων. Στο φως της ημέρας πως απλώνονται οι σκιές. Κάποια στιγμή ανάμεσα στα λόγια μου καταλαβα τι επεδίωκα ουσιαστικά να κάνω στα έργα. Κατάλαβα μαζί και το μεγάλο μου λάθος στον πίνακα με το χέρι.
Στα έργα μου μιλώ συνεχώς κι ακατάπαυστα για τις αντιθέσεις και την συνύπαρξη τους! Τόσες πολλές αντιθέσεις μαζί  αλληλένδετες, πολεμοχαρείς κι εντυπωσιασμένες ....Χάνεται στην πολυροή το κεντρικό μου θέμα. 
Δεν εστιάζω σ΄ένα σημείο, να είμαι απλή και να στέκομαι εκεί στο κέντρο μιας ιδέας. Μα γι αυτό όμως αγάπησα τόσο πολύ τον Καντίνσκυ.
Πήγα στο εργαστήριο κι έγραψα τις αντιθέσεις που έβλεπα:

Άχρωμο - Εγχρωμο
Παραστατικότητα – Αφηρημένο
Εμπρός – Πίσω
Επίπεδο – Χώρος
Μέσα –  Έξω
Γεμάτο -
Γεμάτο...
Γεμάτο!
πουθενά Κενό!

Κι η κόκκινη γραμμή πότε να γίνεται κορδέλα, πότε πιτσιλιά και πότε μουτζούρα.

Λοιπόν μια φίλη μου είχε πει ότι :
''το κενό  υπάρχει μόνο όταν δεν πέφτεις μέσα του''.

Ξαναέφτιαξα τον πίνακα με το χέρι και διόρθωσα άλλα τρία ακόμα έργα ‘’υπό το σεληνόφως’’ της σημερινής μου ημέρας.

/Από το Άγραφο Βιβλίο ''ομολογίες γραφίδας'', Ιας 2012





Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...