Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Ομολογίεs γραφίδαs στο δέντρο...

                                       
                                      ''το πεύκο'' με ξυλομπογιά και μολύβι, 2008


Πρωινό ξεκίνημα. Άνοιξα το ραδιόφωνο του αμαξιού στο πρόγραμμα με τη κλασσικη μουσικη. 
JohannSebastian Bach! Αέρας. Μπροστά μου η ομίχλη, ο δρόμος κι ο ήλιος σαν ολόγιομο  θολό φεγγάρι να οδηγεί  τις γραμμές ίσα βαθιά στο πουθενά. 
Ένας ζωντανός ζωγραφισμένος πίνακας Ολλανδικού τοπίου. Στη διαδρομή τα δέντρα ενώνονταν μες την θαμπάδα τους και το τοπίο έμοιαζε να χάνει την πολυλογία του στα χαμένα περιγράμματα.  Μπαίνοντας στο σχολείο η αυλή ήταν ήδη νοτισμένη και τα δέντρα της δροσοστάλαχτα. Από την πρώτη κι όλας ώρα πήρα τους μαθητές και βγήκαμε με τα μπλοκ έξω.
Τους μίλησα για το δέντρο που εβλεπαν . Τους είπα ότι δεν υπάρχει κενό, δεν υπάρχει περίγραμμα και σκεφτόμουν ότι και στ’ όνειρο γεμάτος ο χρόνος είναι, μα και στο κάθε ανύπαρκτο''τώρα'' ζει μονάχα το ''πριν'' και το ''μετά''. Σε μια στιγμή τους εξήγησα τι σημαίνει να έχω ένα κεντρικό θέμα. 
Τι σημαίνει να βλέπω τόσα πράγματα εμπρός, μα να πρέπει να διαλέξω ανάμεσα σ’ αυτά, εκείνα που θα αγκαλιάσουν την ουσία! Τους έδειξα πως χάνονται μπροστά στα μάτια μας τα περιγράμματα, πως υπάρχουν κι αντιστέκονται και πως οι τρύπες τ’ ουρανού είναι γεμάτες και θετικές  κηλίδες. Είδα πίσω στην διαφάνεια των κλαδιών τα επίπεδα των χρωμάτων. Στο φως της ημέρας πως απλώνονται οι σκιές. Κάποια στιγμή ανάμεσα στα λόγια μου καταλαβα τι επεδίωκα ουσιαστικά να κάνω στα έργα. Κατάλαβα μαζί και το μεγάλο μου λάθος στον πίνακα με το χέρι.
Στα έργα μου μιλώ συνεχώς κι ακατάπαυστα για τις αντιθέσεις και την συνύπαρξη τους! Τόσες πολλές αντιθέσεις μαζί  αλληλένδετες, πολεμοχαρείς κι εντυπωσιασμένες ....Χάνεται στην πολυροή το κεντρικό μου θέμα. 
Δεν εστιάζω σ΄ένα σημείο, να είμαι απλή και να στέκομαι εκεί στο κέντρο μιας ιδέας. Μα γι αυτό όμως αγάπησα τόσο πολύ τον Καντίνσκυ.
Πήγα στο εργαστήριο κι έγραψα τις αντιθέσεις που έβλεπα:

Άχρωμο - Εγχρωμο
Παραστατικότητα – Αφηρημένο
Εμπρός – Πίσω
Επίπεδο – Χώρος
Μέσα –  Έξω
Γεμάτο -
Γεμάτο...
Γεμάτο!
πουθενά Κενό!

Κι η κόκκινη γραμμή πότε να γίνεται κορδέλα, πότε πιτσιλιά και πότε μουτζούρα.

Λοιπόν μια φίλη μου είχε πει ότι :
''το κενό  υπάρχει μόνο όταν δεν πέφτεις μέσα του''.

Ξαναέφτιαξα τον πίνακα με το χέρι και διόρθωσα άλλα τρία ακόμα έργα ‘’υπό το σεληνόφως’’ της σημερινής μου ημέρας.

/Από το Άγραφο Βιβλίο ''ομολογίες γραφίδας'', Ιας 2012





3 σχόλια:

Eυαγγελία είπε...

Διαβασα το κειμενο σου πανω απο 3 φορες και εστιασα την προσοχη μου εδω:

"Τόσες πολλές αντιθέσεις μαζί αλληλένδετες, πολεμοχαρείς κι εντυπωσιασμένες ."

Ισως μεσα σε αυτες να ψαχνεις για την ουσια..... (?)

Kαλο ξημερωμα Ιωαννα μου περιπλοκη.... :))

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Να κάτσω στα θρανία σου κυρία μου. Να κάτσω μια στιγμή, μια ώρα μια μέρα. Να μάθω, σαν να σε διαβάζω, να σε διαβάζω, σαν να διδάσκομαι.

Υπέροχο κείμενο, υπέροχη αίσθηση... όχου και πόσο ζήλεψα...

Με την ίδια εξομολογητική διάθεση με βρήκε το ξημέρωμα... θα την διαβάσεις.

Φιλιά φιλιά ... θα βάλω ποδιά και κορδέλα και σου θα έρθω στον καφέ.

censurasigloXXI είπε...

Εδώ είμαι, φιλενάδα, κοντά σας ξανά.

Φιλιά και καφεδάκι. Καλά που με βρήκες!!!

http://logokrisiaikostuprotueona.blogspot.com.es

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...