Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Ένα χαμένο γράμμα

                                                                     
                                                                          Ezra Pound


στο κρυμμένο συρτάρι ενός αγοριού...


Μόλις έφυγες από το στήθος μου. Άνδρεψες πια και τώρα μ'απορρίπτεις. Κάποιες στιγμές με ήθελες αφόρητα. Ήταν οι στιγμές που γέμιζες τύψεις και ντροπή νοιώθοντας ότι έφευγες έξω από τις πύλες του παραδείσου.
Μα δεν σε έχω πλάσει μονάχη μου αγόρι...
μαζί μου σε έπλασε η γειτονιά, οι φίλοι, το σχολείο, το κορίτσι που κάθεται απέναντι -εκείνο με τις κόκκινες πλεξούδες- ο πατέρας... 
Ναι! ο πατέρας!
Ο αδελφός κάποιου, ο άντρας ο δικός μου, το παιδί της μάνας του και ο γιος του άλλου πατέρα.
Δεν σε είχα μόνη μου αγόρι. Αν σε είχα μόνη... θα σου χάριζα  τον κόσμο όλο, μα κι αυτόν μισό πάλι θα τον θωρούσες. Θα ήμουν για σένα η μητέρα, η αδελφή, η κόρη και η σύζυγος. Η ερωμένη και η φίλη. Θα ήμουν η Γυναίκα της άλλης σου ελλείπουσας πλευράς.

Τώρα πια λοιπόν φεύγεις. Θα γίνεις εσύ όλα αυτά, μα  σε διάσπαρτες κατευθύνσεις.  Θα μπερδεύεις τους ρόλους. Πότε θα γίνεσαι ο εραστής της μιας και πότε ο σύζυγος της άλλης. Ακόμα κι αδέλφια θ' αλλάζεις. Θα μ' απορρίπτεις πάλι σαν αδελφή με μία σου λέξη και θα σπέρνεις αλλού τα πνευματικά σου αδέλφια. Θα μπερδεύεις τον κόσμο και τον κόσμο σου για να αποφύγεις εκείνο το ντροπιασμένο συναίσθημα ότι πάλι θες να κουρνιάσεις στο στήθος μου και να πιεις εκείνο το αθάνατο νερό της ζωής που σου χαρίζω. Εγώ το ξέρω... 
Εγώ, με τα ίδια μου τα χέρια σ' έριξα στον Καιάδα, σε ξένους τόπους και στη λήθη, στο ψέμα και τη ντροπή. Εγώ απείχα από την αγάπη σου όταν σε ακούμπησα σ' εκείνο το σκαλοπάτι και όταν πάλι σήκωσα το χέρι μου για να σε τιμωρήσω ακόμα μια φορά βλαστημώντας που υπήρξες για να μου θυμίζεις εκείνη την απορρίπτουσα θηλυκή μου πλευρά.

Μα εγώ αγόρι ποτέ δε φεύγω...
στέκομαι εδώ στο παραθύρι και σου κουνώ το χέρι. Μια για τον αποχαιρετισμό και μια για το καλωσόρισμα.
Σου ανοίγω την πόρτα και ας πονάει ούτως ή άλλως η πράξη, στην κλείνω πάλι, πάντα με δάκρυα ντυμένη - άλλοτε δάκρυα της προσμονής κι άλλοτε δάκρυα της ευτυχίας-. 
Κάποτε πάλι σου δίνω το χέρι του κοριτσιού που ποτέ δεν θα ενέκρινα και σου λέω: Σειρά σου τώρα αγόρι... ήλθε η ώρα να γίνεις άντρας. Έξω από μένα. Θέλω να δεις πως είναι η μοναξιά πριν να σ' είχα και η μοναξιά όταν κάθε φορά σε χάνω. Θέλω να ανακαλύψεις εκείνο το μονό κύτταρο και να δεις  πως διαιρείται σε πολλαπλά ισάξια κομμάτια...
Μόνο έτσι θα με καταλάβεις και θα με συγχωρέσεις για ό,τι έκανα κι ό, τι δεν έχω ακόμα κάνει.
Θυσιάζω λοιπόν την αγάπη μου για σένα, ακόμα κι αυτή που δεν μου αποκάλυψα ποτέ, σώμα του σώματός μου και ψυχή της ψυχής μου. Καρπός της αγάπης και του μίσους. Αιώνιε αναζητητή του άλλου μου πλευρού που μόνιμα αιμορραγεί γιατί εκ γενετής απουσιάζει. 

Φύγε λοιπόν και μην γυρίσεις πίσω το βλέμμα. Μην δεις το τρέξιμο του χρόνου πάνω στο δικό μου κορμί και μην φοβηθείς. Η γυνή να ξέρεις είναι μια αδιόρατη κι άχρονη σκέψη. Βρισκεται αιώνια στο σημείο εκεί της υπόνοιας, να σου θυμίζει αυτό που αγαπάς, χωρίς να ξέρεις το γιατί κι αυτό που, για τον ίδιο λόγο, σε φοβίζει. Είναι πάντα εκει να σε περιμένει, να την δεχθείς ή να την απορρίψεις, να την συγχωρέσεις για τις λάθος σκέψεις και τις λάθος πράξεις του κόσμου. Για αυτές που έκανε ή δεν έκανε, ή ήθελε και δεν ήθελε να κάνει. Αυτές που ακόμα δεν έχουν γίνει. Στέκεται εκεί αέναη ρόδα να την αγαπήσεις, μονάχα για τον ρόλο που έπαιρνε μονάχη ή της δίνανε να έχει. 

Μόνο να...παίξε κι εσύ τον ρόλο σου όταν έλθει εκείνη η ώρα... Να με θυμηθείς. Να ντύσεις το κορμί σου με τα ρούχα της γιορτής, για εκείνο το μεγάλο ταξίδι. Να μου βάψεις κόκκινα τα νύχια, κόκκινα τα χείλη. Να μου δώσεις κι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι. Στα κατάλευκα σεντόνια να με ξαπλώσεις, ξέροντας ότι ποτέ δεν σε απάτησα. Έμεινα για πάντα ο ρόλος που ήθελες να έχω κι αυτός που γύρευα να εχω, ακόμα κι όταν η γη μου άγονη καρτερούσε το θερισμό. 
Και να που τώρα κάνω ένα βήμα πίσω, βλέποντας εκείνη την άλλη γυναίκα να σε κοιτά βαθιά στα μάτια. Κι εκείνη γυρεύοντας πάλι να περπατά στον πολλαπλό της ρόλο, πότε μάνα, πότε σύντροφος και πότε ερωμένη. Άλλοτε κόρη, φίλη κι αδελφή. Κι εκείνα τα δάχτυλα να σε γυρεύουν σίγουρα για τον κατακερματισμένο τους ρόλο. Είναι μια άλλη της φύσης αγάπη! Η πολλαπλή αγάπη!

Κάνω λοιπόν σε αυτή την αγάπη ένα βήμα πίσω...
γιατί απλά σε όλους τους ρόλους μου εγώ σε αγαπώ χίλια βήματα μπροστά στον χρόνο, και δίπλα στη θέση του μισού πλευρού, μα σ'έναν μου ρόλο μοναχά βρίσκομαι χίλια βήματα ξωπίσω σου. Στον ρόλο της μάνας. 
Υπογραφή
Θήλυ


εικόνα από το βίντεο ''Ταυτοποίηση'', 2013


/Από το Άγραφο Βιβλίο, ΙΑς ''12, ''Ιστορίες επαγωγής''







13 σχόλια:

Ξύλινος Ιππότης είπε...

Με συγκίνησε...

ioanna assani είπε...

Ξυλινε ιππότη...Πραγματικά Χαιρομαι!

Eυαγγελία είπε...

Εξαισιο!

Την καλησπερα μου, και ευχες για μια καινουργια βδομαδα γεματη δημιουργια.

ioanna assani είπε...

Αοράτη μου με μια λεξη μ'ανεβασες ήδη! Χαιρομαι πολύ καλή μου που σου αρεσε! Τις ευχες μου για σενα και καλό μας μηνα...

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Ακροβατεί αυτό το κείμενο (δεν μιλώ για την γραφή του αλλά την ουσία του). Ακροβατεί από το να είναι "δικό μου" και "ξένο".

Συναντώ τη μάνα στις γραμμές του αλλά και τη χάνω. Μου θυμίζει αρχαία τραγωδία, μοιρολόι, πένθος.

Έχει μια τόσο υπόκωφη κτητικότητα σε κάποια σημεία του το κείμενο, έναν, ερωτικό σχεδόν, σπαραγμό, που με έκανε να αισθανθώ αμήχανα.

Από την άλλη είναι γεμάτο τρυφερότητα και ευαισθησία, γεμάτο ιδέες και αισθήματα.

Και τέλος, είναι γεμάτο αλήθεια.

Μου αρέσει δεν μου αρέσει αυτή η κτητικότητα που χύνεται κάτω ή και μέσα στις γραμμές του είναι σχεδόν κανόνας.

Συμπάθα με, μπορεί να διάβασα το κείμενο "λάθος" ή να είχα στο νου όλα αυτά που με απωθούν στις αγορομάνες (και είναι πολλά).

Φιλί φιλί φιλί.

ioanna assani είπε...

@ Ελένη Λιντζαροπούλου καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς!Το σπουδαιότερο είναι όταν οι κρίσεις σας εδω γίνονται συγκινονούντα δοχεία με αυτό που διαβάζετε. Το κείμενο έχει πολλές αποχρώσεις...οι προτασεις κλειδιά υπάρχουν στους πολλαπλούς ρόλους του μισού πλευρού που είμαστε εμεις...σε σχέση με το αλλο μισό απέναντί μας. Το κείμενο πηρε αλλη μορφη τωρα...το αλλαξα ενα κλικ! Μαρεσει η επι τόπου αλλαγή ακόμα κι όταν τα σχόλιά σας πατανε στην πρωτη περίπτωση...Αυτό σημαινει απλά πως η δικη σας καταθεση παίρνει σάρκα και οστά στο νου μου. Κι όντως στη Α εκδοχή που να με βρεις...Τωρα όμως με βρίσκεις νομιζω Ελενη μου.Κι όλες τις γυναίκες τωρα νομιζω πως θα βρεις...και μαζί τους κι όλους τους αντρες. Φιλί και σ' ευχαριστώ για την πιτσιλιά.

Ανιρέτας Τόποι είπε...

Μάνα, αδερφή, κόρη, ερωμένη, σύζυγος, φίλη ..
τι σημασία έχει ..
Γυναίκα.
Πότε στη μέση, πότε στα μισά..


Μ άρεσε πολύ το γράμμα σου κορδελίτσα.. αλλά όχι ο χαρακτηρισμός του, όχι ΄χαμένο΄..
Λόγια που δε λέγονται, είναι πόρτες που μένουν κλειστές..
Και τα συρτάρια μας φορές .. πνίγονται απ το βάρος ανεπίδοτων γραμμάτων..
Σπαραγμός είπε η Ελένη.
ναι.. η τρυφερότητα που δε βρίσκει δρόμο να εκφραστεί, μπορεί και να σπαράξει..

Καληνύχτα Τζοάννα ..
Και μια αγκαλιά.

ioanna assani είπε...

καλημέρα Ανιρέ μου! μολις ελαβα την αγκαλιά σου...οχι μισή ουτε χαμενη!οντως. Είναι ωραία αλήθεια αυτή που λες για τ' ανεπίδοτα.. όμως ξέρεις οτι συμβαινει κάτι άλλο πάλι άξιο στη ζωη. Αλλου τα δίνεις κι άλλοι τα παιρνουν! Αρα αυτή η συγκινονούντα σχέση είναι μεν υπαρκτή αλλά κι αυτοδιάθετη. Πάει εκεί που της πρέπει!Τα ''χαμένα'' γράμματα ποτέ δεν χάνονται! ας πάνε λοιπόν σε όποιον ξέρει να τα διαβάζει καλή μου κι ας μεταφραστούν όπως έχει ανάγκη ο καθένας προκειμένου να κερδίσει την ζωή στην ουσία της. Έχει σοφία η έντιμη...ας την δεχτούμε ζουζουνα Ανιρε. ΦΙΛΊ ΚΙ ΑΓΚΑΛΙΑ.

Ξύλινος Ιππότης είπε...

Δεν είχα σκοπό να ξαναγράψω κάτι,
αλλά πέρασα πάλι και το διάβασα...
με συγκίνησε πάλι...
δεν έχω λόγια,
ειλικρινά,
είναι απ' τα πιο Αληθινά και πιο Όμορφα που έχω διαβάσει ποτέ!
...
ένα όμορφο ξημέρωμα εύχομαι!

ioanna assani είπε...

Ξυλινε μου ιπποτη το υφος των λόγων σου με τιμα και με ανεβαζει ιδιαιτερα! το οτι εσυ ως αντρας συγκινηθηκες απο ενα τετοιο κειμενο σημαινει οτι βρισκεσαι σε απολυτη ταυτηση με το αλλο κομματι. η ευαισθησια δε του ποιητη που εχεις μεσα σου σε καθιστα ικανό και να νοιωθεις και να αναπαραγεις.Εγραψα παρα πολλες φορες στο μπλογκ σου για το ποιημα αγγελοι αλλα δεν ξερω γιατι δεν μπαινει το σχολιο!!!!!!!! στο γραφω λοιπον εδω...
''ΟΙ Αγγελοι του ξυλινου ιπποτη ειναι αγγελοι πραγματικοι που ζουν κοντα μας και τους γνωρισουμε ολοι. Ο ξυλινος ιπποτης τους εβαλε λεξεις στο στομα για να μας θυμιζουν σε καθε απαγγελια οτι η ζωη ειναι κι αυτη μια επαγωγικη σχεση που περνα σαν συγκινονουν δοχειο απο τον εναν στον αλλον και μας γεμιζει συναισθανομενους την πανανθρωπινη και διαχρονικη αξία της. οι αγγελοί σου ξυλινε ζουν''.

Ξύλινος Ιππότης είπε...

την αλήθεια μονάχα λέγω...
...
δεν ξέρω τι παιχνίδια παίζει ο μπλόκερ πάλι... τέλος πάντων...
Το "Άγγελοι" είναι ένας φόρος τιμής που πάντα ήθελα αν αποδώσω στα παιδιά...
δεν πρόκειται να είναι μόνο ένα.
πολλές φορές στο μέλλον θα επανέλθω σε αυτούς τους αγγέλους,
που έχασαν την ζωή τους,
δίχως να φταίνε σε τίποτε...
μικρά παιδιά - όσο μεγαλώνω αυτό βλέπω, πως ήταν ΠΑΙΔΙΑ!
Η μνήμη είναι κατάρα, θα πει κάποιος,
αλλά τις περισσότερες φορές
αποδεικνύεται ευλογία.
Και σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
...
Ένα όμορφο βράδυ εύχομαι!

solomatzaros είπε...

Σχόλιο από τον φίλο μου Solo που συναντα τα ίδια προβλήματα με εμενα στα blogs και δεν μπορει να καταχωρήσει το σχόλιό του:

''Διαβαζοντάς το, σκέφτηκα τη μικρή μου κόρη και αναρωτηθηκα "θα είναι άραγε τόσο δύσκολο;"
Το κείμενο πάει να ισορροπήσει ανάμεσα σε μια διάχυτη έκφραση κτητικότητας και σε μια συνειδητοποίηση - σχεδόν μοιάζει με απόγνωση - ελευθερίας του άλλου (μισού). Διακρίνονται και ενοχές.
Σίγουρα ταιριάζει σε πολλούς και ειδικά μανάδες. Όπως και να΄χει είναι πλούσιο σε συναισθήματα και σίγουρα καλή τροφή για σκέψη.

Υ.Γ Πολύ ωραίο και το "πρωτομαγιάτικο"

ΙΑς είπε...

η φική μου σκέψη ξεκίνησε απο αυτό: δεν έγραψα για καμμια μητέρα ουτε για αδελφη, μήτε για συζυγο ή ερωμενη, έγραψα για εκείνο το μισό...το θηλυκό που θρέφει το μισό πάλι, το αρσενικό, το γήρας που ποτίζει την νιότη...κι αυτά μισα ειναι εαν ειναι μόνα τους...έγραψα για τα δυο που γίνονται ενα σε καθε περίπτωση, χωρις ηλικία, χωρις μορφή. Απλά το έγραψα από την μία πλευρά προς την άλλη. Καποια στιγμή ίσως καταφέρω να γραψω και για την άλλη. Τη φιλία μου σε οσους γραψατε κι οσους το διαβαζετε ούτως ή αλλως κι όποτε!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...