Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Η ΤΡΑΠΕΖΑΡΙΑ


                                         ''Το τραπεζάκι της Καθαράς Δευτέρας'',  Σ. Βασιλείου, 1.42 Χ 97



Τραπέζι στρογγυλό, ροτόντα:
Για να γυρνούν γύρω-γύρω τα βλέμματα και να ξεγελιούνται σ’ απέναντι αντικατοπτρισμούς οι σκέψεις.

Τραπέζι τετράγωνο:
Για να γωνιάζουν τα γόνατα σε ορθό κι οξύ συλλογισμό.

Τραπέζι στενόμακρο:
Γι’ αυτούς που επιθυμούν να μην ακούν τις υποδόριες σκέψεις, μήτε ν’ ακούσουν πέρα από απόηχους κι από ληγμένες λέξεις.

Τραπέζι γυαλιστερό και λείο:
Για εκείνους που γνέφουν στον απέναντι, τον εαυτό τους κουκίδα, μα την δική τους διάθλαση τη θωρούν ολάκερο πλανήτη. Μεγαλειώδης η όψη γλυστρά κυκλικά κι ανακυκλώμενα στη διάθλαση του λούστρου.

Τραπέζι δια χειρός Αχειροποίητου:
Το πιό ακριβοπληρωμένo! Από αυτά που δεν τολμά ν’ αγγίξει ούτε ένα τόσο δα παιδικό παιχνιδάκι.
Χαράζει! Oυρλιάζει ο οικοδεσπότης κι ελπίζει από την ίδια ανέγγιχτη μνήμη να φτιαχτεί η τελευταία του κατοικία. Εκείνη της ερημικής ατομικότητας.

Εντός κι εκτός πωλούνται πάσης φύσης τραπεζαρίες.

Όπως και να΄χει...
συνεχίζεται η επ' αόριστον κατασκευή, παντός σχήματος καρεκλοτραπεζαρίας.
Ιδανική για όλες τις ανάγκες των επικαθίμενων.
Εκτός συνείδησης κι εντός ή εκτός σχεδίου οι συνδυασμοί.
Κάποτε μάλιστα πωλούνται  μεταχειρισμένοι και σ‘εξευτελιστική τιμή.

Όπως και να ‘ναι...
συνεχίζουν οι επ΄αόριστον καλεσμένοι να κάθονται άλλοτε  άνετα
κι άλλοτε επίπονα στην άκρη της κόχης μιας καρέκλας.
Κάθονται μ’ ένα ''fast food'' στο χέρι. Με την έπαρση ενός επίσημου γεύματος.
Κάθονται και σε σειρά, ως πολυταξιδεμένοι ηγεμόνες.
Μα κατακάθονται στον προορισμό κι απέναντι στα βλέματα του ψεύτη καθρέφτη που οι ίδιοι διαλέγουν.

Να πούμε όμως και μιαν αλήθεια!
Υπάρχουν κι εκείνες,  οι σπάνιες στιγμές που γευματίζουν σε οποιοδήποτε σχήμα τραπεζιού, χρόνια μονοιασμένες οι συμπτώσεις. Με ευτυχές, γλυκό επιδόρπιο και με φιλιά κάτω από το τραπέζι.
Εκεί στα πόδια των ανθρώπων ακουμπάνε εσαεί ερωτευμένα τα λάθη και τα πάθη.
Καλότυχοι οι δύο αυτοί συνταξιδιώτες. Κι ας είναι κρεμασμένη σε σταγόνες η φλόγα που σιγοκαίει ομοιώματα στο κερί της κοινής τους αλήθειας.



ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Μέσα στη ζωή βρίσκονται όλα...
Μα σε όποιο τραπέζι κι αν κάτσεις, μ' όποιον κι αν συν γευματίσεις...εσύ είσαι τελικά αυτός που διαλέγει τις ταξιδιάρικες λέξεις.
Κι αυτές θα πάνε να μεγαλώσουν εκεί όπου υπάρχει αχόρταγη η όρεξη κι αστείρευτη η γεύση.
Μα,
όπου κι άν κάτσεις, 
όσο κι αν πεινάς, 
με όποιον κι αν γευματίσεις
κοίτα το γεύμα να διαλέγεις προσεκτικά! 
γιατί οι χαρτοπετσέτες στο τέλος δίνονται μεν δώρο, αλλά είναι πάντα σε χάρτινη έκδοση και σε μονή συσκευασία!

/Από το Άγραφο Βιβλίο, ΙΑς , 9-4-2010, / '' το σπίτι μου''




                                         ''Το κόκκινο τραπέζι'', Leon de Smet



4 σχόλια:

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Να λοιπόν που η ξενάγηση στο υπόλοιπο του σπιτιού σου συνεχίζεται.

Δεν θα σου κάνω τεχνικές παρατηρήσεις στο κείμενο Ιωάννα, δεν είναι της στιγμής. Θα σου πω όμως ότι η σύλληψη σου -και στον καναπέ και σε αυτό εδώ- είναι σπουδαία.

Μπράβο κορίτσι μου.

Μου αρέσει το βάθος της σκέψης σου και με συγκινεί η διαρκής αναζήτηση της πληρότητας στο μαζί.

Φιλιά φιλιά φιλιά


ΥΓ... για πρώτη φορά σε διαβάζω ακούγοντας τις μουσικές σου επιλογές, δένουν απόλυτα με την "μυστική τραπεζαρία" αυτήν που μοιραζόμαστε όσοι επικοινωνούμε.

ioanna assani είπε...

φιλεναδα οταν αρεσει εσενα εγω παίρνω τ΄απανω μου! Ειναι σημαντιλές και οι παρατηρησεις σου επι των τεχνικων χαρακτηριστικων ακομα κι αν τις αναιρεσω, δεν τις κατανοησω, ή τις προσπαράσω. Σε προσκαλω να μου πεις ιδιαιτερως...κατα τα αλλα σε λιγο ερχεται η Ανοιξη...θα σας κανω μια βολτα και στον κηπο του σπιτιου!! Εκει εχει εξισσου ωραια θέα. ΦΙΛΙ...

Ξύλινος Ιππότης είπε...

Η μητέρα μου ζωγράφιζε παλιότερα.
για χρόνια το είχε εγκαταλείψει, και τώρα σιγά-σιγά προσπαθεί να βρει τον χαμένο χρόνο...
είχα πάρει και εγώ λιγάκι το μικρόβιο.
γεννήθηκα σε 'ενα χωριό όμως,
που δύσκολα θα μπορούσα να λάβω κάποια βοήθεια να βελτιωθώ.. αν και είχα λιγάκι ταλέντο, τώρα ούτε καν αρχάριος δεν είμαι.
Αλλά πάντα με γοητεύει η ζωγραφική...
...
"Μα σε όποιο τραπέζι κι αν κάτσεις, μ' όποιον κι αν συν γευματίσεις...εσύ είσαι τελικά αυτός που διαλέγει τις ταξιδιάρικες λέξεις."
...
είχα γράψει πριν λίγο καιρό κάτι παρόμοιο...
http://xilinosippotis.blogspot.com/2011/12/blog-post.html
...
Την καλησπέρα μου!

ioanna assani είπε...

ΞΥΛΙΝΕ ιπποτη κοιτα να δεις τι γινεται με το θεμα ΤΕΧΝΗ. Αυτη εχει πολλά κεφαλια και πολλα ποδαρια. Ακομα κι αν κοιμαται μεσα στους ταλαντουχους ανθρωπους παντα βρισκει τρόπους να σκαει κεφαλι και να βγαζει ενα ποδαρι εξω. Γαυτο γραφεις , γιαυτο κι ενας μουσικος ζωγραφιζει περιστασιακα ή οτιδηποτε αλλο. Οπως ολα τα πραγματα ομως θελει κι αυτο την δουλεια του και την επιμονή του στον χρόνο. Το αν ειναι καλή ή κακή η τεχνη που κανει καποιος είναι καθαρα θεμα ψαξιματος και πολυ δουλειας. Ακομα κι ο αναγνωστης ή ο φιλότεχνος θελει να εξασκησει πνευμα και οπτικη...Χαιρομαι που καταθετεις την δικη σου οψη για το θεμα τραπεζαρια...εξαλλου ο λοι μας εχουμε τις ιδιες διαχρονικες ανησυχιες. Μοναχα ο τροπος που τις πλευριζουμε ειναι προσωπικός. Σε ευχαριστω για την περατσαδα σου που αφηνει καθε φορα κι ενα αξιολογο αποτυπωμα. Καλη μας συνεχεια στο γραψιμο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...