Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

''Σταγόνεs, Βροχή'' / σε τρειs εκδοχέs



1.
Νότες
Ψιχάλες
υδάτινες λύπες
Σε σταγόνες θρηνεί η ελπίδα 
που πέφτει στο γωνιασμένο μας σώμα
Σιγανές αρχικά 
μετά δυνατές κι αλλόφρονες
γλύφουν με διάφανη ροή 
τα παγωμένα μας ερείπια

Μέσα τους όμως,  
τα χείλη μας κοιμούνται κατακόκκινα
Κοιμούνται κι ονειρεύονται...
Οριογραμμές  ατέρμονες
σε σιωπηλές συναντήσεις. 
Δεν τελειώνει τίποτα 
ακόμη κι αν φαίνεται έτσι
γιατί ακόμη και μέσα στην πιο τσακισμένη ύπαρξη
διψασμένες ανασαίνουν οι επιθυμίες.
                   -.-
2.
Κατρακυλάει στα μάτια το ποτέ 
Ανάμεσα στα δάχτυλα ρουφά το χιόνι μας που λιώνει
Τότε αντισταθμίζει ο νους το κάποτε 
και κάποτε...
κρυφές και μονιασμένες οι στάλες
φτιάχνουν το σώμα μας βροχή
Ψηλά τα σύννεφα
στεκούμενες οι αιώρες,
ανάρια
σμάρια και πηγή.

Και εκεί 
ξαφνικά 
γίνονται οι νότες μας
μια φωνή!
              -.-
3. 
Ακρογωνιαία σταγόνα, θάλασσα
Όλα μαζί σαν κλάματα 
θρηνούν μαζί τους και οι συγγνώμες
Όλα μαζί σαν λάθη
κυλούν ρευστές οι ώρες
                
Μη με λες φίλε τώρα
όχι τώρα
με ενοχλεί!

Λέγε με πια αγάπη
σύντροφο
μονιμότητα
ελπίδα
Λέγε με πίστη 
ονομάτισε με  ξεχασμένη πατρίδα
πες με, αν θες 
αδημονία για ζωή

Έτσι θα δεις πως ποτέ δε περπάτησες μόνος
Πως θα γεμίσεις εν τέλει εκείνη τη χρόνια απουσία
πως το μαζί θα γλυκοφιλά 
ξέχωρα πια του καθενός μας τη φαντασία
ενώ το χώρια θα γλυκοφιλά
την κοινή μας, αιθέρια συμφωνία!

/Από το Άγραφο Βιβλίο, ΙΑς ''12, 3 ποιήματα σε ένα, ''στο κατά Ελένην ευαγγέλιο''. 
......................
Τα 3 ποιήματα σε ένα είναι εμπνευσμένα από το μουσικό κομμάτι της Ninas Simone ''You'll Never Walk Alone''


Νότες μοναχικές κουβεντιάζουν στο βάθος της συνείδησης
στέκουν στο σημείο φυγής του πόνου σαν η μόνη ελπίδα
που είναι 
στον μοναδικό λόγο οι πολλές λέξεις
στην ατομική αλήθεια η περισυλλογή
στην μοναδική αφορμή  η κοινή μας αντίσταση.

Μόνη μας ελπίδα  η ευμένεια των άλλων για μιαν ελεύθερη ανάσα.

ΙΑς,



6 σχόλια:

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Εσύ γιατί γράφεις τρία ποιήματα και τα βαφτίζεις ένα; Δεν θα το καταλάβω ποτέ.

Έγραψες ένα θαυμάσιο ποίημα, θαυμάσιο σου λέω και μετά το τράβηξες και μου 'φυγε... το χάνω και σε χάνω.

Θα μιλήσω όμως για το αρχικό, αυτό που φαίνεται από τον διαχωρισμό που κάνεις.

Σπουδαίο ποίημα και σε φόρμα και στην ιδέα που κουβαλά. Δεν τελειώνει τίποτα ακόμη κι αν φαίνεται έτσι. Γιατί ακόμη και μέσα στην πιο τσακισμένη ύπαρξη διψασμένες ανασαίνουν οι επιθυμίες.

Με τσάκισε αυτό. Πολύ όμορφο.


Φιλιά πολλά πολλά

κόκκινη κορδέλα είπε...

χμμμμ πρεπει να ήμουν δυσλεκτική στα νιάτα μου... ομολογώ πως ο γυμνασμένος σου νους το αναγνώρισε! οχι δεν το εκανα επίτηδες το ομολογώ...Λάθος είναι. Τωρα υπάρχουν πολοί τρόποι να διορθωθεί το λάθος. Θα προσπαθήσω να το διορθώσω με κάποιους, κάθε φορά και με έναν κι αν έχεις όρεξη πες μου ποιός θα είναι ο πιό δομημένος! Αλήθεια θετω κι ενα ερώτημα. Η Μουσική δεν ενοποίησε το ποίημα?
φιλιιιιι

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Καλημέρα όλη μέρα

Ο διαχωρισμός που έκανες τώρα βοηθάει τον αναγνώστη γιατί του φανερώνει που σταματάει η μια γραμμή και που αρχίζει η άλλη.

Η μουσική μπορεί να σε ενέπνευσε αλλά τα ποιήματα είναι αυτόνομα έργα ανεξάρτητα από την έμπνευσή τους την οποία δεν είναι και απαραίτητο να ξέρει ο αναγνώστης.

Όταν διαβάζω ένα ποίημα όλα όσα το συνοδεύουν τα διαγράφω από το νου και προσπαθώ να το δω πάνω στο χαρτί. Δεν θέλω τίποτα να παρεμβάλλεται ανάμεσα σ' εμένα και στην ποίηση, ούτε καν ο ποιητής.

Λοιπόν τώρα μου αρέσει πιο πολύ αυτό που διάβασα.

Τώρα έχουμε τρία πολύ καλά ποιήματα με ισχυρές ιδέες για τις ανθρώπινες σχέσεις και τα αισθήματα.

Φιλιά

ΥΓ... η μουσική φυσικά υπέροχη την απόλαυσα με πολλούς τρόπους αλλά δεν μπόρεσα να την αφήσω να μου ντύσει το ποίημα.

Ξύλινος Ιππότης είπε...

Μπορώ να πω, πως αν τα διαβάσεις
και αφήσεις να "μπουν" μες στο μυαλό σου,
γίνονται ένα...
τα νιώθεις σαν μια οικογένεια
και εκεί που σταματά το ένα,
ξεκινά το άλλο,
ένα πράγμα σαν τις εποχές...
...
"Κατρακυλάει στα μάτια το '' ποτέ ''."
μου έμεινε αυτός ο στίχος...
δεν ξέρω γιατί...
...
Στην αρχή αρχίζουν οι ψιχάλες,
"Σιγανές αρχικά" και δυναμώνουν αργότερα.
Στο 2. διακρίνω ετούτο:
"κρυφές και μονιασμένες οι στάλες
φτιάχνουν το σώμα βροχή!"
και στο τέλος έρχεται η βροχή,
η θάλασσα!
...
Νοσταλγία, "πάλη", όρεξη για ζωή!
...
Μου άρεσε πάρα πολύ γιατί και εγώ με τη σειρά μου "πάλεψα" μέσα μου, διαβάζοντας το!
...
Ένα όμορφο βράδυ εύχομαι!

κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά είπε...

Ξύλινε Ιππότη μου, έκανες ένα εξαιρετικό άγγιγμα στο ποίημα ομολογώ!Κι όντως έτσι ξεκίνησε η γραφή του, εμπνεόμενη ακριβώς από την μουσική που βγάζει αυτήν την εικόνα της. Στην περίπτωση βέβαια την δική μου η έλλειψη ισχυρής ποιητικής ευφράδειας δεν έδωσε την ενοποίηση που ήθελε το ποίημα έτσι ώστε να μεταφέρει με περάσματα αυτή την διάσταση πράγματι υπάρχει και που είδες... Είναι πολύ όμορφο να μιλάμε ακόμα και για τεχνικά θέματα επάνω στην ποίηση κι όχι μόνο για την νοηματική τους εξέλιξη...Σε ευχαριστώ πολύ για το βλέμμα σου... Είναι πραγματικά πολύτιμο.

Ξύλινος Ιππότης είπε...

Προσωπική μου γνώμη είναι πως κάθε ποίημα,
έχει λόγο που γράφεται έτσι...
μπορεί να λες πως είναι τρία σε μια μορφή,
αλλά κι έτσι κάτι δείχνουν.
Δεν μ' αρέσει όταν βάζουν την ποίηση σε όρια και σύνορα.
ακόμη και μια τελεία, έχει το ρόλο της!
...
τα περάσματα αυτά που λες ότι δεν "κάλυψες", πιο όμορφα είναι έτσι, διότι
πιο δυνατή είναι η εικόνα που δίνεις, σε αντίθεση αν προσπαθούσες να την "σβήσεις" και να την ενοποιήσεις...
...
όσο για τα τεχνικά θέματα, τώρα που αρχίζω να έχω μια μικρή πείρα,
ανακαλύπτω πως παίζουν σπουδαίο ρόλο στο νόημα!
Η διαφορά άλλωστε του ποιήματος, με οποιαδήποτε άλλη γραφή, εκεί στηρίζεται...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...