Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Μονοκατοικία για δύο



Για να μεγαλώσω αυτό το δωμάτιο
γύρισα πλάτη το κρεβάτι στο δικό σου σκέπασμα
παράλληλα όμως μίκρυνε ο χώρος
σε μονοκατοικία.

Βλέπουν τοίχο πια τα μπαλκόνια μου
αλλά δεν πειράζει.
Συνήθισα σε τοίχους ζωγραφίζοντας
ή γράφοντας ατίθασα τις λέξεις.

Είπα να συναντιόμαστε για έναν καφέ
έξω στο μπαλκόνι των παραμιλητών μας,
αλλά ξέχασα ότι δεν πίνεις πια καφέ
κι όταν εγώ παραμιλώ,
εσύ ξυπνάς αμέσως.

Υπάρχει ακόμα ελπίδα να βρεθούμε μαζί στις ξύπνιες μας νύχτες.
Ή σ’ αυτές τις κοιμισμένες μέρες που μας σέρνουν.

Όταν καρφώσω στον τοίχο μου καθρέφτη,
δίχως να βλέπω πια μοναχές
τις σκοτεινές μου αντανακλάσεις
και να βλέπω έτσι ασφαλώς στον ύπνο μου,
την δική σου, απέναντι αλήθεια.

Κι όταν εσύ ονειρευτείς στο ξύπνιο σου
έστω και μιά μου λέξη...

Τότε,
μπορεί οι πιθανότητες ιδιοκτησίας των τίτλων μας
να κοινοποιηθούν επισήμως
σε μια και μόνη αποδοχή:

''Αυτή η μονοκατοικία κατοικείται από δυό μελλοθάνατα ερωτευμένους''

-.-

Όλα του μυαλού,
ο μέγας ιδιοκτήτης!
Tώρα που η συνήθεια υπέγραψε την επικαρπία,
καιρός πια να κρατήσει το κλειδί η επιθυμία.

/Από το Άγραφο Βιβλίο, ΙΑς 2010


 λεπτομέρεια από το έργο ''απόγνωση'', 2011



10 σχόλια:

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Να λοιπόν μια απόδειξη αυτού που λέγαμε περί ποίησης πριν μερικές ημέρες Ιωάννα.

Η ποίηση σου αυτή ξεφεύγει από το προσωπικό και αγγίζει το συλλογικό.

Ποίηση που αποτυπώνει την φθορά αλλά και ξανοίγει παράθυρο είτε στην ελπίδα ή στην δύναμη των αισθημάτων ή στην προσπάθεια των επιθυμιών.

Ό,τι έχει ο καθείς καταθέτει σε αυτή την επένδυση.

Φιλιά πολλά κορίτσι μου.

΄Ολγα Ζιρώ είπε...

σε ευχαριστώ Ιωάννα για τις εικόνες και για το ταξίδι στις λέξεις...

Eυαγγελία είπε...

Εξαίσιο το ποίημα. Κρατάω ένα απόσπασμα απ' αυτό.

"Υπάρχει ακόμα ελπίδα να βρεθούμε μαζί στις ξύπνιες μας νύχτες.
Ή σ’ αυτές τις κοιμισμένες μέρες που μας σέρνουν."

Καλό σου ξεμέρωμα.

κόκκινη κορδέλα είπε...

Ελένη μου... προσπαθώ να καταλάβω βαθιά τι λες. Κοντράρω ιδιαίτερα με την εξής σκέψη για να ξεφύγει ένα ανάγνωσμα από το προσωπικό στο συλλογικό εξαρτάται από τους αναγνώστες. Ότι καταλαβαίνουμε αμέσως γίνεται και αγαπητό. οι αναγνώστες λοιπόν αν ''κατανοήσουν'' το ποίημα σημαίνει ότι βρίσκονται εκεί μέσα άρα τους αρέσει. Όμως δεν είναι κι άξιο προσοχής ότι αρέσει στους πολλούς!πως ξεχωρίζει ένα άξιο έργο? απλή απορία που επιμένει! όσο για τα άλλα ναι ότι έχει ο καθένας καταθέτει... τίποτα παραπάνω από όσο μπορεί τελικά! αλλά δεν φτάνουν μόνες τους οι καταθέσεις... πρέπει να ξέρουμε να διαβάζουμε και τα ψηλά γράμματα στους όρους. φιλί καλημερισιο

κόκκινη κορδέλα είπε...

αοράτη μου σε τοποθετώ πλέον στις αισιόδοξες υπάρξεις αφού γνωριζόμαστε μονάχα από τις λέξεις. Έχεις δώσει παρόλα αυτά το καλό σου στίγμα...!Κράτα καλή μου όποια σειρά θες και προχώρα! Εκτός από τον χαρακτήρα σου χαίρομαι απείρως και για τον χαρακτηρισμό σου...
καλημερουδια.

κόκκινη κορδέλα είπε...

Ολγιω κι εγώ σε ευχαριστώ για την συντροφιά σου...η καλή βόλτα θέλει και καλή παρέα... Είσαι, έστω και λιγομίλητη, γιατί λες περισσότερα με μια λέξη!καλή συνέχεια και φιλί

Ελένη Λιντζαροπούλου είπε...

Απαντώ με μιαν γενική αρχή από την εμπειρία μου.
@
Ιωάννα

Φυσικά και ένα έργο δεν αναγάγεται από μόνο του πουθενά, χρειάζεται και ο αποδέκτης (οι αποδέκτες), ο χρόνος και τόσα άλλα.

Και έργα με προσωπικά πατήματα μπορεί να είναι μεγάλα έργα, εξάλλου όλα ξεκινούν από το προσωπικό, και έργα που αφορούν πολλούς μπορεί να καούν και να είναι μικρά.

Δεν μιλώ λοιπόν για "αξία" έργων καθόλου. Μιλώ απλά για προσωπικές και συλλογικές αναφορές.

Όσο για τους πολλούς... Ιωάννα μου όταν οι πολλοί τραγουδούν δεν φαλτσάρουν ποτέ ακόμη κι αν δεν ξέρουν μουσική.

Φιλιά

Ξύλινος Ιππότης είπε...

"Όλα του μυαλού,
ο μέγας ιδιοκτήτης!"
...
πολλοί,
για να μην πω όλοι
πιστεύουν πως ο έρωτας
είναι της ψυχής
και της καρδιάς.
προσωπικά
παιχνίδι
του μυαλού
πιστεύω ότι είναι...
άλλοτε καλό,
άλλοτε...
...
όσο η απόδειξη της αξίας
ενός έργου
είναι
ο χρόνος!
...
Το χέρι σας, για χειροφίλημα...;
και την καλησπέρα μου!

ioanna assani είπε...

Ελένη μου η εμπειρία σου ας γίνει γνώση μας! Νομίζω πως εντέλει δεν πρέπει να νοιαζόμαστε για την διαχρονικότητα του έργου μας αλλά για την αναγωγή του σε έργο πλήρες κατά την άποψη μας και μόνο. Αρκεί να έχουμε ως πίστη βαθιά μιαν αυστηρή οπτική των αξιών! Τότε θα καλυτερεύουμε μαθαίνοντας από τα λάθη και θα γίνουμε επιτέλους επιλεκτική ξεχωρίζοντας τον σωρό από τα μοναδικά έργα. Παρότι κατανοώ απόλυτα την τελευταία σου πίστη για τους πολλούς...και μάλιστα μεταφορικά ναι είναι σωστή! έχω ακόμα ενδοιασμούς. (Αυτά τα bazzar σκέψεων και τεχνών με κρατούν άκρως προβληματισμένη.)
ενα φιλι στο 14...Εφτασεεεεεεε

ioanna assani είπε...

Αγαπητέ κε ξύλινε ιπποτη. Έτσι είναι όπως τα λέτε, ως ατομική αλήθεια κι ως ιατρική βεβαίως. Αναμφισβήτητα. Ακόμα και την καρδιά ο εγκέφαλος την κινεί! Όμως για το θέμα ''ψυχή'' υπάρχει μιαν άλλη αλήθεια εξίσου ισχυρή κι εκεί οι αρτηρίες της καρδιάς και οι νευρώνες του εγκεφάλου είναι μοναχά, ας το πούμε λαϊκά εργαλεία της! Εκεί λοιπόν είναι Ο ΚΉΠΟΣ του έρωτα που σπέρνεται στην ατομική αλήθεια και καρπίζει. Την Αντικειμενική Αλήθεια δεν την κάνουν πολλά, πολλά παιδιά θεωρίες, αλλά η φύση. Καλό σου βράδυ και σε ευχαριστώ για την προσωπική κατάθεση.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...