Ημέρα κενού

                                      

Ας είναι σήμερα μια ημέρα κενού

μια άδεια μέρα

χωρίς λιθόχτιστη συνείδηση

κι ονείρατα σπαρμένα σε μακρόπνοο διάδρομο.

Να μη βλέπω εμπρός στο παραθύρι μου το μέλλον

να μην αισθάνομαι

ούτε τον ήχο

ούτε τα βήματα

και να μην ψάχνω κανένα γιατί και διότι.

Σαν πόρτα δίχως κλειδαριά να είν’ο λόγος 

και ο σκοπός μου δίχως πόμολο

ν’απλώσω τις πιο βαθιές μου σκέψεις

στα πιο ρηχά αστεία που θρέφονται αυθόρμητα.

Να σχεδιάσω χωρίς περίγραμμα το γέλιο

σε χάρτες αναίσθητους

χωρίς αιτία κι αφορμή
να γράψω τη σιωπή μου

κι επιτέλους να μην σκεφτεί κανείς

τι έχουν και βουρκώνουν οι λέξεις

λίμνες σε τυπικά αποσπάσματα

λόγια σαθρά σ' ακινησία.

Να γράψω επιτέλους το Άγραφο βρε αδελφέ!

και να μη βρω εκεί μέσα
τίποτα το διαγραμμένο

μα στη μια λέξη δίχως σημασία

να τα 'χω εν τέλει ορίσει  όλα!

( τα ειδικά, δικά μου σημαίνοντα

και σημαινόμενά μου).

Να διαβαστούν σα σημάδια 

σε μια στιγμή κενού και στείρου λόγου

και εκείνος, ο ένας 

ο μοναδικός αποσπερίτης

στο σκότος της απουσίας μας

να τα αναγνωρίσει.

Ας είναι σήμερα μια ημέρα κενού

η πιο απλή μου μέρα

δίχως σημασία στην ανάμνηση

χωρίς λόγο στην ουσία

μια μέρα άδεια, μακριά και βαρεμένη

να μην διερωτώμαι πια το γιατί

και με τη λέξη  Πεπρωμένο

να τα βυθίζω όλα.

Τόση εκλογίκευση

πονάει πιά τα κόκαλα!

/Από το Άγραφο Βιβλίο, Ιας 2013