Στην εξορία

                                             φωτοζωγραφιά για το βίντεο ''Ταυτοποίηση''

Τραβώ  ίσια  το δρόμο μου.

Μονάχη, του σπέρνω διακλαδώσεις.

Γύρω μου τρέχουν μανιασμένα τα πράγματα. 

Σκοποί σε αμέτρητους κυκλώνες.

Αυτοί οι ξένοι αριθμοί με τις ξένες λέξεις που φωτοβοούν

με τ’ άπειρα της στιγμής φουσκωτά τους λαμπιόνια...

Kραυγές είναι που σβήνουν πριν το στόμα και το μυαλό μας τις εκθρονίσει. 

Η μανία να μπεις μέσα σ’εκείνον τον τυφώνα με τα ονοματεπώνυμα χωρίς ταυτότητα...

η κυρίαρχη εκείνη σκέψη πως φεύγει η ζωή σου κάτω από τα πόδια

και πως αν δεν μπεις μέσα του, γκρεμίζεσαι στον αέρα!

Συχνά σκέφτομαι εκείνες τις φριχτές εξορίες στον παράδεισο.

Γυάρος, 

Σίκινος

ουράνια νησιά που δεν πατήθηκαν απ΄τον ανθρώπινο νου

κι όμως...

κατοικήθηκαν απ' τους σωρούς νεκρών συγγενικών ελπίδων.

(Αχ προσωπίδες της κόλασης

μ’αμέτρητα λαβωμένα πουλιά σε κεντίδια 

καδραρισμένα στους ξεθωριασμένους τοίχους της αμνησίας

πρόσωπα βουβά του παραδείσου...)

Τραβώ ίσια το δρόμο μου και δεν κοιτώ γύρω μου τους τυφώνες. 

Λάμψεις είναι, λέω!

Εκτυφλωτικές τρύπες του σύμπαντος.

Στον τόπο μου τώρα γίνομαι εξόριστος και μετανάστης.

Δεν θέλω όνειρα δανεικά. Όχι. Μήτε μέλλοντα θέλω μεταχειρισμένο.

Καλύτερα ο κόσμος μου να μικρύνει σε δύο χέρια κι ένα νου.

Έτσι, θα ξέρω που να τον δίνω!

υγ. Την ιστορία κι αν δεν την γνωρίζει κανείς, την έχει μέσα του.

Το μόνο που χρειάζεται είναι ποτέ να μην την θάψει κάτω από τις κραυγές των άγριων μαϊμούδων.

/Από το Άγραφο Βιβλίο

 τα νησιά της Εξορίας

http://www.pame.gr/istoria/neoteri-elliniki-istoria/nisia-exorias.html#.URQVHh3onAN