Και
να που κάποτε η αξιοκρατία
θα φέρει πίσω
την ευγνωμοσύνη
ή
και το αντίστροφο
και
θ' ανάψουν πάλι τ'ανώνυμα κεριά, επώνυμα
σαν δακτυλοδεικτούμενα άστρα της ζωής
εκεί
υψηλά
στο δικό μας το ξωκλήσι.
Ένα, για κάθε βράδυ που θα τρεμοσβήνει για την πίστη
και
ένα, για κάθε πρωινό που θ’ανάβει για
την ελπίδα!
/Από
το Άγραφο Βιβλίο, 14-12-10, Κεφ. Επίγειες ευχές