Γεννηθήτω

                                   
                                               φωτο από το artvideo ''Περιγραμμικές διαδρομές''

Κάποτε, όταν το ''τότε'' ήταν ίδιο με το ''τώρα'' και το ''μετά’’, ο Θεός  έσταξε την πρώτη του κουκκίδα. 

Έβαλε το δάχτυλό του στον καμβά και είπε:

- ''Γεννηθήτω'' 
κι ύστερα φύσηξε με μια  πνοή...

Η πνοή έγινε άνεμος κι ο άνεμος την έσυρε σ' όλη τη γη.

Κι εκείνη έγινε σπόρος χρόνου, στιγμή αγάπης, φιλί ζωής.

Από τούτη τη στιγμή  και πέρα οι οριογραμμές της σχημάτισαν τα είδη. 

το Φεγγάρι, το Νερό, τα Πουλιά, τα Δέντρα, τον Άνθρωπο.
Κουκκίδες άνθρωποι.

Δέος...

Ο Άνθρωπος ένοιωσε γι αυτή δέος, περιέργεια και ζήλια...

Πήρε στα χέρια του κουκκίδες νερού, κουκκίδες πουλιά και δέντρα. Άρχισε να μιμείται τις ίδιες κινήσεις, να πατά στα ίδια βήματα. Στην παλέτα τα χρώματα  έστάξαν ασύνδετα...Ο καμβάς ανακατεύονταν συνεχώς αναποφάσιστος. 

Μια κουκκίδα επάνω, μιά κουκκίδα κάτω, από την άλλη πάλι δυό και παλι ανάποδα. Η στιγμή έγιναν στιγμές...Η ροή, χείμαρροι..Η  ημέρα, νύχτα και το σκοτάδι αστραπές.

Ο Θεός εγκατέλειψε... Το ''τότε'' διαχωρίστηκε απ' το ''μετά''... 
κι ο Θεός πήρε μαζί του το ''τώρα'' για πάντα. 

Στη στιγμή που το τώρα λείπει και το πριν με το μετά ρέουν ασύνδετα, ο θεός έχει ήδη φύγει.

Αφήνει τα πινέλα του...

και κρατά βαθιά μιαν ανάσα... 

Ο καμβάς φτιάχνεται μονάχος του, ξανά και ξανά, επαναλαμβάνοντας τις ίδιες διαδρομές, τα ίδια λάθη, στους ίδιους ατέρμονους κύκλους. Παίρνει τα σχήματα, χρωματίζεται κατά βούληση...μάλλον όχι, όχι κατά βούληση, κατά τας αρχάς! ή ακόμα καλύτερα, κατά των ανθρώπινων επιταγών κυρίως κατά των τυχαίων συνδυασμών τους!

Άφησε το σημείο...και κράτησε το περίγραμμα

Μα εκείνοι, οι άσχετοι ακόμα επιμένουν να κυριαρχούν επάνω στο σημείο, να το τραβούν και να το μουτζουρώνουν.

Κάποιοι να το χτίζουν σε σκαλοπάτια και άλλοι να το γκρεμίζουν. 

Να το ποτίζουν, να το ρουφούν. 

Πως γίνεται εν τέλει όλοι να θέλουν να το ορίζουν. Να θέλουν να γίνουν και αυτοί Θεοί, 
οι μικροί θεοί του περιγράμματος.

Ο Θεός κάποτε είχε ελπίδες και όνειρα! 
Τώρα μόνο γελά μαζί τους. Ξέρει πως ό,τι και να κάνουν επάνω στη γη δεν μπορούν μήτε να την ξαναγράψουν, μήτε να την διαγράψουν.

Μέσα λοιπόν στο πριν και το μετά, εκεί όπου ανάμεσα στη σχισμή του τώρα, βαθιά στ' ασύνδετο πλήθος των στιγμών και των ανθρώπων τραβάνε οι άνθρωποι γραμμές ασυνάρτητες, αντιμαχόμενες κι επιβλητικές εκεί που κουρνιάζουν ήσυχα τα σύνορα, ένα μικρό κορίτσι κι ένα αγόρι γελάνε το ίδιο με τον Θεό. 
Όχι, όχι... 
ένας έφηβος και μια έφηβη γελάν τον θεό..
...πάλι όχι ....
Ένας άντρας και μια γυναίκα.
Άχρονοι, αγέραστοι... γελάνε με τον Θεό 
και σχεδιάζουν το κοινό τους περίγραμμα!

Το ένα βήμα απέναντι στ' άλλο κι ανάμεσα το κοινό τους περίγραμμα.
εγγίζοντας αέναα σημάδια επάνω σε μια γραμμή.

/Από το Άγραφο Βιβλίο,ΙΑς 2012

φωτο απο το artvideo ''Επαλληλίες''