Η Ελληνικότητα στην τέχνη είναι ένα θέμα που διχάζει πολλούς σκεπτόμενους ανθρώπους, είτε βρίσκονται στη δημιουργική της πλευρά, είτε στην εμπορική της.
Όσο δεν υπήρχε εύφορο έδαφος σε καμία ουσιαστικά μορφή της εντός Ελλάδος, οι Ελληνες καλλιτέχνες όπως ο Κακογιάννης, ο Αγγελόπουλος, ο Γαβράς, ο Χατζιδάκις, ο Ελύτης, ο Τάκης, ο Παύλος και μύριοι άλλοι, αναγκάζονταν να ξεφύγουν από τα σύνορα της χώρας για να καταφύγουν στο εξωτερικό και να μπορέσουν να αναπτύξουν τις δικές τους κραυγές και όψεις του κόσμου, όπως μονάχα το μάτι ενός ευαισθητοποιημένου καλλιτέχνη μπορεί να αποτυπώσει.
Αυτό προκάλεσε την έλξη στα ξένα πρότυπα και την αφομοίωση της ''Ελληνικής χροιάς'' της τέχνης σε γεγονότα εκτός συνόρων με αποτέλεσμα ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα, να μπορούν ακόμα να μιλάνε για την ύπαρξή της πίσω από τα δεδομένα και τα πρότυπα των άλλων χωρών.
Οι καλλιτέχνες αυτοί γύρισαν πίσω στον τόπο τους ως ήδη επιτυχημένοι γιατί τους δόθηκαν οι ευκαιρίες να καλλιεργήσουν την τέχνη τους και να την επαναπατρίσουν με υπέρδιπλη αξία.
Ο Ελληνισμός όμως έχει την τάση να φτάνει ένα γεγονός στα δυο άκρα. Η έλλειψη οικονομικής υποδομής στον τόπο μας προκάλεσε δυο αντίπαλους πόλους: Από την μία την Ξενομανία κι από την αντίπερα όχθη την Ξενοφοβία.
Εν κατακλείδη η Ελληνικότητα στην τέχνη υπάρχει μέσα κι έξω από τα σύνορα με τον ίδιο αστείρευτο τρόπο...και παίρνει μορφή από το φως, τα χρώματα, τα ξερά στάχυα, τις μυρωδιές και τις εικόνες της χώρας μας. Την ποικιλία της, την πολυμορφία της, την πολυφωνία της και την άγρια ομορφιά της. Τις ανήσυχες ψυχές της που καταφέρνουν με σαρκαστικό και πολύ συχνά Αυτοσαρκαστικό τρόπο να σημαδεύουν τα κακώς γενόμενα αυτού του τόπου. Γιατί ο περίφημος συνδυασμός της Ελλάδος βρίσκεται στην συγκέντρωση και συνένωση των αντιθέσεων καθώς και στην ευφυή αποτύπωση της μοναδικής αυτοσαρκαστικής διάθεσης που έχει!
Μαζί τους δρουν τ' ανένταχτα, αλλά και πιστά καλλιτεχνικά μυαλά σε όποιο μέρος του κόσμου κι αν βρίσκονται.
Τους ευχαριστούμε που συνεχίζουν ακάθεκτοι και ξέρουν τον τρόπο να πολεμάνε την αφομοίωση, την ισοπέδωση, την ομοιογένεια και την μιζέρια όπου κι αν την συναντούν!
/Από το Εγγεγραμμένο Βιβλίο , ΙΑς
Παύλος (Διονυσόπουλος)
11 - 26/1/1985
Αποθήκη 1, Λιμάνι
Το έργο του Παύλου (Διονυσόπουλου) «Σημαίες της Ευρώπης» είναι μια εικαστική εγκατάσταση από χαρτί και πλεξιγκλάς,. Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε στην πρώτη Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, την Αθήνα το 1985. Αποτελείται από 15 σημαίες των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής ΄Ένωσης και από μία λευκή σημαία, ενός κράτους μέλους, που ίσως προκύψει στο μέλλον.
Στο συγκεκριμένο έργο του ο Παύλος μεταφέρει το ειρηνικό όραμα της Ενωμένης Ευρώπης, εκθέτοντας το σύμβολο των κρατών-μελών, δηλαδή τις σημαίες τους, η πολυδιάστατη εθνική ταυτότητα ενός κράτους εκφράζεται εύστοχα από την σημαία του, και στην ιστορία της ανθρωπότητας πολλές φορές σημαίες ενώθηκαν μαζί υπερασπίζοντας κοινούς αγώνες και σταυροφορίες, επισφράγισαν ιδεολογίες και κυμάτισαν σε εθνικές εορτές.
Ο Παύλος Διονυσόπουλος γεννήθηκε το 1930, και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στις Καλές Τέχνες στην Αθήνα και το Παρίσι. Από το 1960 μέχρι σήμερα έχει αναπτύξει πλούσια καλλιτεχνική δραστηριότητα ταξιδεύοντας συνεχώς στην Ευρώπη και την Αμερική και εκθέτοντας εκεί έργα του σε μουσεία και γκαλερί. Εκτός από τις ατομικές του εκθέσεις, έχει συνεργαστεί με σημαντικές προσωπικότητες του διεθνούς καλλιτεχνικού χώρου όπως οι: Pierre Retany, Cesar Arman, Cristo, Otto Hahn, Leo Castelli, Heana Sonnabend, Iolas, Tinguely, Rauschenberg, Oldenburg και άλλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου