Μονοτονία

Μπροστά στις ημέρες της επανάληψης

χαμογελώ κάθε φορά με άλλον τρόπο.

Στέκομαι βουβή και αφουγκράζομαι

σε αμετακίνητο τοπίο έξω από το παραθύρι σέρνω τη σιωπή

κι αυτή με ξεγελά
και μου αντανακλά απόηχους

άλλα πρόσωπα,
ομοιάζοντα στις αλλαγές του δευτερολέπτου.

Το δέντρο μου βγάζει τη γλώσσα

άλλοτε ξερή κι άλλοτε σποριασμένη

κάποτε πάλι σε καταπράσινα ταξίδια

κλαδιά βαστούν ψηλά στις πλησμονές μου οι πελαργοί 

και στις καπνισμένες μου ταράτσες
φωλιάζουν οι κίσσες τα γυάλινα τους δαχτυλίδια.

Η φωλιά των περιστεριών μου κάνει ένα χρόνο να γκρεμιστεί

μα πριν γείρω τα μάτια μου στον ουρανό

κλαδί το κλαδί ξαναγεννιέται.

Μονοτονία μου ψεύδεσαι...

Ψεύδεσαι πως ζεις στις επαναλήψεις

Κι αυτές μου λες πως θα κρατήσουν αιώνια

Μακριά θα κρατήσουν το γέρμα του χρόνου.

Μονοτονία μου ψεύδεσαι...

κι όλο αλλάζεις τα πρόσωπα

μια της φωτιάς, μια της έκρηξης και μια του πάγου

ίδια τα κάνεις να ομοιάζουν

Μα της αιωνίας μου της μνήμης ο παράπλευρος διαβάτης

παράλληλα κι αυτός φυλλορροεί

κι εγώ το σκάω...

το σκάω...
το σκάω...

το σκάω μες το φυλλορόισμά του

και στήνω φωλιές μορφές
ψυχές περίπατους  

στήνω φωλιές θύμησες
κάπου εκεί ανάμεσα...

στην κόκκινη γραμμή από το πέρασμά του!

/Από το Άγραφο Βιβλίο, ΙΑς  22-4-2013

 σελίδα από το ζωγραφισμένο βιβλίο 

Κωδικοί Ανάγνωσης  2009