ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ

η εγκατάσταση πραγματοποιήθηκε στα ''ΑΝΑΚΑΤΑ 4'',  πρώην στρατόπεδο 
Π. Μελά, Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης.

28 - 29 - 30 Σεπτεμβρίου 2012

  ΟΙ ΤΟΙΧΟΙ                               

Οι τοίχοι μιλάνε ακατάπαυστα, μ’ αδιόρθωτες λέξεις... 
δεν περιμένουν καν ν'αντηχήσει η απάντηση 
σούσουρο που σέρνεται, μοναχά για να υπάρξει

Πολύ συχνά οι τοίχοι χτυπάνε με αντανακλάσεις τη σιωπή...στη σιωπή

κι αυτή πάλι, εμπρός τους σιωπηλά κτίζει καινούργιους τοίχους

κάποιες φορές οι απαντήσεις δίνονται...

εκεί που δεν υπάρχουν ερωτήσεις 
σε Τοίχους ξεφλουδισμένους, 
σε τοίχους φρεσκοβαμμένους. 
και είναι πάλι οι τοίχοι, αυτοί που σβήνουν τις ιστορίες,

εκεί που αρχίζει ο απόηχος των λέξεων
να βροντά απελπισμένος.

Επάλληλοι τοίχοι απέναντι,

ο ένας επάνω στον άλλον

και όλοι τους...

γι αυτοπροστασία.

Οι Τοίχοι των ήχων.

ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΙΑ

Τα παραθύρια που φέγγουν τα έξω δωμάτια

που κλείνουν αέρινα ή απότομα, από το χέρι κάποιου περαστικού

αυτά που σφραγίζονται εθελοτυφλώντας... 

παράθυρα ανήλια του οικοδεσπότη

άλλα γέρνουν τις γρίλιες κρυφά
για να μπει λίγη απ' τη σκόνη του ουρανού
να κρυφο δικάσουν περαστικά φιλιά 
να αναπνεύσουν κλεμμένο αέρα 
να ζήσουν λίγο φως.

Τα παραθύρια που αλλάζουν κάθε τόσο την εικόνα, του μέσα και του έξω τους κόσμου.

αυτά της συντροφιάς
άλλα της διαφυγής

κι εκείνα...

του αδιάβλητου Χρόνου.

Τα Παραθύρια των ματιών.

Η ΠΟΡΤΑ

Η πόρτα που ανοίγει διάπλατα να μπουν οι άνεμοι

και πάλι...αυτή που τους κλειδώνει πίσω, ή μέσα της να τους κρατήσει

η πόρτα των αμπαριών

η πόρτα της φυλακής
αλλά και... 
η πόρτα της φιλοξενίας

στην πόρτα κλείνεται ο έσω κόσμος και σιγουρεύεται απ' τον έξω όλεθρο

στην πόρτα χαιρετάει, φιλιέται, περιμένει κι αφουγκράζεται η αγάπη

εκεί η αναμονή, εκεί ο στοχασμός, εκεί και η απόσυρση

η πόρτα που σπάει νευριασμένα 
για να κλείσει έξω της τη στεναχώρια 
και να κρατήσει μέσα της το κλάμα 
και είναι η ίδια πόρτα... 
αυτή που ανοίγει δειλά - δειλά κάποτε
περιμένοντας τη συγχώρεση.

Η Πόρτα των λόγων.

ΤΟ ΠΑΤΑΡΙ

Πατάρι...πάντα, μα πάντα γεμάτο με πράγματα κτισμένα απ' το χρόνο. Ζωές, σινιάλα και παραπομπές που  δεν θα ξαναδείς, αλλά πάλι, δεν αντέχεις στην σκέψη ότι τα έχεις απορρίψει. Μονάχα που να... περιμένεις την θεά τύχη να τα μουσκέψει, να τα σαπίσει, να τα ξεχάσει, σχεδόν εκεί μακριά, ή κάπου εδώ γύρω, ψηλά κι άφταστα.

Κόπου χαμένα υλικά περιμένουν καρτερικά το σωτήρα της καταστροφής, ή το πεπρωμένο να γεννήσει αναπαλαιωμένες ελπίδες, σε μικρότερα, ανεξερεύνητα πατάρια.

Το Πατάρι του Νου.

Ο Νους μου κρατά τον τίτλο ιδιοκτησίας σου, κρυμμένο στα υπόγεια της Ψυχής.

Η Ψυχή 

Ψυχή είναι το μπαούλο που κρύβει μέσα του το μεγάλο μου σπίτι.

/ Από το Άγραφο Βιβλίο,

 αποσπάσματα από ''το σπίτι μου'', ΙΑς 2009-2010