Κόκκινη κλωστή δεμένη...

φωτοζωγραφιά απο το artvideo ''Χωροταξίa'', 2012-13

Στην πολιτική σκηνή κανείς μονάχα πνίγεται

δεν ανασαίνει ούτε η ζωή, μήτε η φαντασία.

Πίστεψα στον άνθρωπο, μα ο όχλος με διέψευδε συνέχεια

την ίδια στιγμή πότε ο ένας γίνονταν δοσίλογος, προδότης

πότε ο ίδιος... ήρωας και σωτήρας.

Κάποτε η μάζα λυτρώνει και κάποτε λεηλατεί

εδώ κι εκεί
στον ίδιο χρόνο
με τον ίδιο τρόπο ακριβώς.

Μονάχα μια κόκκινη γραμμή

άλλοτε σαν αιματοβαμμένoς χείμαρρος

κι άλλοτε σαν αιμοφόρος πόθος

μονάχα αυτή μπορεί να ξεχωρίζει και να ενώνει τα δυό σ'ένα βλέμμα

σε μια κοινή ματιά!

Λυπάμαι που στο λέω μα, μην μιλάς σήμερα

σιώπησε για άλλη μια φορά τ΄ αύριο

κι αυτό που πάλεψαν οι χθεσινοί να γεννηθεί

οι αυριανοί θα το σκοτώσουν πάλι

και φταίνε αυτοί που πίστεψες

κι εγώ...

που αρνήθηκα να πιστέψω.

Ντρέπομαι που στο λέω 
μα ο δρόμος στένεψε πια τη φαντασία.

Έρχονται κρύες οι νύχτες.

Ξημερώνουν οι μαύρες μέρες.

/Από το Άγραφο Βιβλίο, Ιας 17-6-2012