O ΚΗΠΟΣ

Γύρω - γύρω όλοι

και στη μέση...

ο Κήπος!

Πρώτο τραπέζι ηλιόλουστο στρώνει εμπρός στα μάτια μας η οικοδέσποινα ελπίδα. Σε μια ζωή μαζί περίτεχνα περιφραγμένη.

Μπροστά στην Αυλόπορτα

Ολάκερη σπορά κινούμενων αμφιλογιών φυσά στο πρόσωπο μας το αεράκι. Στο στροβιλίζοντα αέρα οι φθίνουσες λέξεις και ένα πέταλο ευχή ψηλά εκεί στη αυλόπορτα να γράφει: ‘’ Ουρανέ μας ακατάκτητε, ας γονιμοποιηθούν οι σπόροι μας σε οικοδέσποινες προτάσεις και ας φυσήξει ανάσες ζωής ο από μηχανής θεός μας, να σύρει μακριά το κενό αέρος, να δέσει βαθιά στις πέτρες, γη ’’.

Kαι εύχομαι πάλι κρυφά, με τα μάτια κλειστά και κάτω από ετούτη τη σκουριασμένη πόρτα, με τα χέρια δεμένα πίσω από της γρίλιας τα βουνά, εύχομαι: ''Ας ξημερώσουν Ουρανέ τυχαία έστω, κάποιες συμπτώσεις. Το ξέρω πως, και εκεί ακόμα μπορούν να μπουμπουκιάζουν σπαρτές οι δίγνωμές μας αναμνήσεις.

Κι εκεί ακόμα... 
ίσως παραχωθεί βαθιά το μελλούμενο και βλαστήσει γερά κάποτε... έστω και σαν κοινότυπο ανθίσει κάποτε το ‘’πεπρωμένο φυγείν αδύνατον’’.

Στον Κεντρικό Κήπο με τα παρτέρια

Περπατώντας τώρα στη μέση οδό...                 

φωνές αιωρούμενες και συγχορδίες αναζητούν στον κήπο μας ένα ενδιαφέρον σκάλισμα. Παραφωνίες πνίγουν την άγρια βλάστηση. Είναι βλέπεις κι αυτός ο κόσμος μου τελικά τόσο παρεμφερής με τον έναστρο ουρανό. Το ίδιο είναι βέβαια και παράλληλα περιφραγμένος με τις γειτνιάζουσες συνειδήσεις -δεν λέω...- μα είναι και τόσο μόνος! τόσο έναστρα μόνος όσο το άπειρο που συνυπάρχει με το απειροελάχιστο και κάνει το λίγο κάτι λιγότερο από το πάντα, μα και το πολύ... το κάνει, τοπίο του χρόνου περιφραγμένο.

Ευδοκιμεί όμως ακόμα στον κήπο μας ο οίστρος μου! -κάτω από τη σκιά των δέντρων- στο μέρος όπου ζει η μυθοπλασία και το μέλλον της αυτοπροστατεύεται από τα τεκταινόμενα της προσωπικής μας αλήθειας.
Στον κήπο μας λοιπόν φυτρώνουν ακόμα οι παρελθόντες χρόνοι. Αποζητούν επίμονα υγρασία έχοντας το χάρισμα να λουλουδιάζουν στις άνυδρες επαναλήψεις, ακόμα κι όταν ανθίζουν εκεί στη λίμνη του, ιδιαίτερα πεινασμένες οι συνήθειες. Στο δικό σου ''πάλαι ποτέ’' λιπαίνονται τα οπωροφόρα του δέντρα και στις δικές μου αναμνήσεις θρέφεται μ΄εσπέρας το γόνιμό του μέλλον. Κάτω δε απ’ τον ίδιο χειμωνιάτικο ήλιο καρπίζουν κοινά οι μικρές μας ιδιορρυθμίες -εκεί, κολλητά και πλάι στις μικροδιαφορές μας-. Και όταν κάποτε παραιτείται ο Θεός της Καλημέρας, ακόμα και όταν γέρνει ο ηλίανθος το απόγιομα τη κεφαλή του, ρίχνοντας στη γη τους σπόρους του από λύπη, εκεί να δεις και πάλι πως από θαύμα, στο νου της νύχτας μπορούν ν' ανθίζουν!

Στα Παρτέρια του κήπου εντός

Και να που σε κάποια κοινότυπη στιγμή ο χρόνος γκρεμίζει σιγά-σιγά τη κοινή μας περίφραξη

Και να που η επανάληψη της δυστυχίας γίνεται αειφόρος ορίζοντας για μιαν ακόμα ευτυχισμένη ανάμνηση...

Και να που ο χρόνος φτιάχνει λαγούμια ερήμην, για να αποδρά η θέληση και να σφυρά αμέτοχη η απραξία

σε καλό του...

αυτός ο χρονικός σύνδεσμος ''Θα'' ξέρει τελικά πώς να στρώνει ένα καινούργιο αδιάβατο τάπητα εμπρός μας:

Θα σπείρω σχέδια με ατομικές καλλιέργειες

Θα στρώσω στα πόδια μου πιο ανθεκτικό το βήμα, σε πλάκες διαλογικής κοπής

Θα μελετήσω το αυτόματο πότισμα να μην κουράζονται οι προθεσμίες

Θα απαλύνω τις τραγικές μου συνειδήσεις  με ένα καλό κούρεμα συγχώρεσης

και προπάντων...

Θα περιφράξω τη ζωή ξανά σε μια παράγραφο...

Θα περιφράξω τη Ζωή μας ξανά...
σε μια παράγραφο

μα...

Στον πίσω Κήπο
και κάπου ξωπίσω ή εμπρός μου

Θα κρατήσω στην αποθήκη της διαβατάρικης μου αλήθειας ένα δικό μου επίλογο... Έναν ταγμένο επίλογο σε σπόρους, 
που θα φυτρώνουν κρυμμένοι στα βράχια για το κάποτε, στην άνυδρη γη για το ύστερα και στη σκιερή ουτοπία για το πάντα.

Ευτυχής πια για την οριστική μου αλήθεια, που ως την έξοδο του κήπου παραμένει αμετάβλητη στο χρόνο και Εκεί!

νυχτοπεταλούδα / νερομόλυβα, σινική, κολαζ, 2012

''Ο Κήπος'' είναι απόσπασμα από  το συνολικό έργο ''το Σπίτι μου''/Από το Άγραφο Βιβλίο, Ιας 2010