Το Σωματίδιο του Θεού

από το artvideo ΄΄Χωροαταξία'' 2012

Κάποτε...

όταν το τώρα φτιάχνονταν από το πριν και από το μετά,  μια ημέρα και μια νύχτα σαν το σήμερα, δημιουργήθηκε μια γραμμή.

Μια γραμμή αμετακίνητη, ανασφαλής και αναποφάσιστη.

Δεν είχε λόγο, δεν είχε μορφή, δεν είχε ταυτότητα.

- Ο Θεός... είπε 
ο Θεός με έφτιαξε. Αυτό είναι το μόνο που γνωρίζω.

Μ' έφτιαξε απ' το σωματίδιο του, 
ή μάλλον όχι. 
Το σωματίδιό του με έφτιαξε μονάχο του. Με εντολή Του ίσως, ή και χωρίς εντολή κινήθηκε για μια απειροελάχιστη στιγμή, ένα σημείο πάρα δίπλα. Ο Χρόνος, σύντροφος. Ο Χρόνος Θεός. Ποιος ξέρει;

...μπορεί όμως και να 'γινε αλλιώς.
Ας πούμε...

μέσα Του ένα σωματίδιο βρήκε ένα άλλο, δικό Του ή ίσως κάποιου άλλου θεού,  στο σώμα ίσως περπάτησαν μαζί, παράλληλα σημεία σε δυό αλληλοεξαρτώμενες πορείες.

Πότε το ένα προς από το άλλο, πότε το ένα αντίθετα απ΄ τ΄ άλλο.

Κάποτε ενώνονταν...και εκεί, γίνηκε ο κόσμος όλος.

Μπορεί πάλι να έγινε κι αλλιώς. 
Ο Θεός να είναι και αυτός ένα σωματίδιο που δεν κινήται. Μέσα Του να υπάρχει το άλφα το κεφαλαίο και το ωμέγα το μικρό, το φως και το σκοτάδι, ο λόγος και το περιεχόμενο κι όλα αυτά ασύνδετα. Μέσα Του όμως κινούμενα σαν σωματίδια. Από βλάβη τώρα ή από θέληση για παραστράτημα. άναρχα, χαοτικά κι εκεί, κινήθηκα τακτικά κι εγώ. Κομμάτι τους, κομμάτι Του. Κι αυτός ίσως πάλι κομμάτι κάποιου άλλου.
Γίνηκα λοιπόν από γραμμή χωρίς ταυτότητα, ένα σχήμα με τόνο. Κάτι ανάμεσα σε φως και σε σκοτάδι, σε καμπύλη και σε ευθεία. Μια γραμμή ανολοκλήρωτη μεν αλλά υπαρκτή.

Αντιθέσεις 
 Συνύπαρξη
Αλληλεξάρτηση
Συνάντηση

Εδώ στην Ένωση και Τώρα, σαν το κάποτε που φτιάχνονταν από το πριν και το μετά, εκείνη την συγκεκριμένη ημέρα του ενός που γίνεται η νύχτα του άλλου κι αντίστροφα, ο Χρόνος έπαψε να συντροφεύει. Εκεί στο σημείο φυγής που δεν πιάνεται ποτέ και που η απόστασή του δεν μετριέται με κανένα τρόπο, το Τώρα και το Πάντοτε, το Εδώ και το Εκεί, το Εγώ και το Εσύ επιτέλους γινήκαμε όλα μαζί μια κόκκινη γραμμή.

Μια κόκκινη γραμμή κύκλος, μια γραμμή σπείρα.

Πως έγινε αυτό; δεν ξέρω..

Ξέρω μονάχα πως ξέρει... και πως υπάρχει...και πως ξέρει πως υπάρχει. Πως υπάρχει εσαεί! 

/Από το Άγραφο Βιβλίο, ΙΑς 2012, για το Λογοτεχνικό Σαββατο ''και τα χρώματα 'παψαν να υπάρχουν''