έργο από το ζωγραφικό βιβλίο ''Κωδικοί Ανάγνωσης'', 2006.
Σενάριο Συγχώρεσης I
Στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. - Επιτέλους ήλθες. Σε ζητούσε... - Πως είναι; Σε τι κατάσταση; καταλαβαίνει; - Υπάρχουν φορές που τα θυμάται όλα. Υπάρχουν φορές που ζητά ανθρώπους που έφυγαν από τη ζωή και τους μιλά σαν να είναι παρόντες. Σε ζητούσε... Στο δωμάτιο - Αγάπη μου ήλθες, είσαι εδω; (Εδώ ή εκεί τι σημασία έχει πια; ) - Εδώ είμαι, εδώ όπως πάντα. Ησύχασε. - Με συγχωρείς; Πες μου ότι με συγχωρείς... - Μην μιλάς σε κουράζει. Η ημέρα έξω είναι υπέροχη, μύρισε ήδη άνοιξη, μην μιλάς. Ξέρεις έγιναν τόσα πράγματα σε μια στιγμή, θαρρώ πως όλα σε μια στιγμή γεννήθηκαν και πάλι σε μια στιγμή γινήκανε σκόνη. Ανάμεσα όμως ο χρόνος ήταν αιωνιότητα. Αλλά πάλι... σε εκείνη την τελευταία στιγμή το μάθημα με έστειλε εμπρός στο φως του ήλιου...σε εκείνο που μου έδειχνες με το δάχτυλο του ψεύδους και μου το ονόμαζες αλήθεια. Αλήθεια ήταν...μου έλεγες αλήθεια! Φεύγεις. Όλο μου το έλεγες πως φεύγεις. Mα πως φεύγεις; Πως μπορεί κανείς να φύγει από αυτό που πραγματικά είναι; Πως μπορεί να φύγει από κάπου που δεν ήτανε ποτέ! ''Επιστρέφω'' έπρεπε να μου πεις...Κοιμάσαι; Κοιμάσαι; ...Κοιμήσου. Τι σημασία έχει τώρα πια, ποιά είναι η αλήθεια και ποιό το ψέμα, εάν είσαι ξύπνιος ή εάν ονειρεύεσαι. Εάν φεύγεις ή εάν έρχεσαι τι σημασία έχει; Εγώ πέταξα.
Έμαθα το μάθημά μου καλά...και πέταξα.
Μου έκοψες τα πόδια ξέρεις... Αλλά ήταν εκείνη τη στιγμή που μόλις μάθαινα να πετάω.
(- Aγάπη μου είσαι εδώ; πες μου οτι με συγχωρείς.. Θέλω... πρέπει να φύγω από εδώ ήρεμος. - Μην ανησυχείς... κι εγώ ξέρεις έχω φύγει, αλλά πάλι εδώ είμαι, εξάλλου... σε έχω ήδη συγχωρέσει
από την ίδια κι όλας στιγμή...εκείνη... των στιγμών της προδοσίας.) /Από το Άγραφο Βιβλίο, Υποθετικά σενάρια, Σενάριο συγχώρεσης I, 2018.
