Αλύχτημα στις ράγες των Τεμπών

 

Ανάμεσα στα νερά, τα δέντρα, τις γέφυρες τα τούνελ,

Στους σκαμμένους βράχους, τα σφυρίγματα των τρένων, τα γέλια

Τα βουβά τηλέφωνα, τις υποσχέσεις

-  Θα γυρίσω

-  Θα έλθω

-  Θα φτάσω

- Θα ‘μαι καλά''

Ανάμεσα στην προσμονή και την ελπίδα

Το τσάι, τον καφέ και το χάδι

Την στεναχώρια, την αναμονή

Ακριβώς εδώ, ανάμεσα

Στην μεταίχμια γραμμή της ζωής και της αβύσσου

Κυβερνόντες αυτού του χρόνου, σ' αυτόν τον τόπο

Κουβαλάτε στην πλάτη σας δεκάδες τάφους της γης 

και μύριους της καρδιάς μας

 

Τριγμούς διπλασιασμένους των χρόνων που πέρασαν

Τετραπλάσιους των χρόνων που δεν ήλθαν

Όλων όσων έσπασαν στα χέρια σας, σαν μαριονέτες

Κινώντας το πριν και το μετά

Σαν κονιορτός που σκόρπισε εκπνέοντας το τώρα

Γύρω από το πάτημα ενός κουμπιού δίχως εικόνα

Κοντά στο στρίψιμο ενός κλειδιού 

Επάνω στο χέρι ενός ανθρώπου

                                                    Κινούμενος καρπός πολλών μικρών δαχτύλων

Διασταυρόνωνται και διχοτομούνται

Τα υπολογιστικά μετρήματα των προσωπικών σας επιθυμιών

Χωρίς μάτια, στόμα, ταυτότητα ή καρδιά

Όλα, μα όλα κομμένα μέλη 

ενός μεγάλου κεφαλιού δίχως πρόσωπο

                                                      Όσο παγώνει η πληγή 

                                                      Τόσο πονάει

Δική σας ευθύνη 

η απουσία, το κενό, το άδειο

Δική μας ευθύνη 

το όριο.

 

/Από το Άγραφο Βιβλίο, 5/3/2023

για τις 58+ ψυχές που χάθηκαν στις ράγες των Τεμπών, στο τρένο του ΟΣΕ. την αποφράδα ημέρα Τετάρτη 1 Μαρτίου 2023

 

ΤΣΙΜΙΣΚΗ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

 

Περπατώ την πόλη που με υιοθέτησε

Περπατώ τους δρόμους που ερωτεύτηκα

Αριστοτέλους και Ερμού

τα σοκάκια που με τρόμαξαν

τα δρομάκια που με πόνεσαν

Τσιμισκή να περπατάς

και μάλιστα από αριστερά

είναι η αριστοκρατική πλευρά

Πως αριστερά

προς Βαρδάρη ή προς ΧΑΝΘ;

Tι σημασία έχει

ίδια τα πεζοδρόμια παντού

Πλάκες γκριζωπές τετράγωνες μεγάλες

μικρές πατημασιές περαστικών

αργόσχολων και βιαστικών

Περιπλανιέμαι 

στην πόλη που με μέθυσε

Ονειροβατώ σε λόφους σκουπιδιών

μπουκάλια πλαστικά χορτασμένων αποφάγια

χαρτιά εφημερίδες όχι για τα νέα

για τις δωροεπιταγές βρε αδελφέ

Συναντώ λιπόσαρκους εξαρτημένους

κάλπικους ανάπηρους επαίτες

τύπους ψωνισμένους

κάποιους που ψωνίζουν 

άλλους που ψωνίζονται

Τα θέατρα στα υπόγεια μετράνε θέσεις αδειανές

Οι ταβέρνες στα ισόγεια κατέλαβαν τα πεζοδρόμια

Με ομίχλη ή μ' αιθαλομίχλη

όπου και να περπατήσω η πόλη μού μιλά

Ποίημα της Ανδρονίκης Γωγοπούλου

από την ποιητική της συλλογή ΕΥΤΟΠΙΑ

εκδ. Σαιξπηρικόν, 2016

Για την ημέρα της ΦΥΣΗΣ που γιορτάζει (21/5)

ιστοσελίδα της NATURA 2000
https://edozoume.gr/?fbclid=IwAR2g5bHI5qXi8kvWiR6F9PU0zleyxL5_Ti-OoyIm6t66zvPhBfRKzkFCdz8

''Η φύση γιορτάζει κάθε μέρα...κι όταν αυτή γιορτάζει, οι άνθρωποι ζουν καλά!

Εύκολο κανείς να καταστρέφει. Δεν θέλει μυαλό, μισανθρωπιά θέλει... δεν χρειάζεται βάθος ψυχής, φελλός μπορεί να είναι, μικρός, μηδαμινός, αμελητέος. Το δύσκολο είναι κανείς να διατηρεί ακέραιο αυτό που βρίσκει, να διατηρεί για τις επόμενες γενεές την ζωτική δύναμη της φύσης, να επιθυμεί την ύπαρξη του ανέγγιχτου τόπου, την απάτητη γωνιά! Γιατί τι πιο όμορφο στην ζωή να ξέρεις πως αυτή διαιωνίζεται και χωρίς εσένα. πως προχωρά ερήμην σου... Γι αυτό ''λεφτάδες'' που ξυπνήσατε και κεντάτε νόμους και παρανόμους...που περπατάτε στο σκοτάδι...και πουλάτε τον αέρα το νερό, την μάνα και την ψυχή σας...να ξέρετε...ό,τι και να κάνετε όσους νόμους κι αν ψηφίσετε κι αν καπηλεύετε τη λέξη πρόοδο, ΕΚΕΙ θα επιστρέψετε...σε ένα κομμάτι γης...
στο ίδιο με τους διπλανούς σας''.

/Από το Άγραφο Βιβλίο, κεφ. Φυσικές ιστορίες

ΣΗΜΕΙΟ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ

Υπάρχουν κάτι μεγάλα ταξίδια που σε αφήνουν άφωνη

και τι να πεις μπροστά στον φίλο που φεύγει αργά αργά,

κουνώντας το μαντίλι

Αποχαιρετώντας

Σκέψεις που δεν μοιράστηκες

Πράξεις που δεν έζησες

Ζωές που δεν πρόλαβες να ονειρευτείς

μέσα στον χρόνο που ήλπιζες ατέρμονο

για να τον ζήσετε μαζί.


Υπάρχουν κάτι μικρά ταξίδια του λεπτού που λεν τα πάντα

κι αυτά

χωράνε τσίμα τσίμα, δυο ανθρώπους.



/από το Άγραφο Βιβλίο, κεφ. ''Φίλοι Κόσμοι με Κ κεφαλαίο'', 17 Απριλίου 2018.
στην Νίκη μου...

ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ  ΓΩΓΟΠΟΥΛΟΥ

Εργογραφία

Ποιητική συλλογή: Ευτοπία   (Θεσσαλονίκη: εκδόσεις ΣΑΙΞΠΗΡΙΚΟΝ, 2016)

Ποιητική συλλογή: Δακρυόεν γελάσασα  (Θεσσαλονίκη: εκδόσεις ΣΑΙΞΠΗΡΙΚΟΝ, 2017) 

Θεατρικό έργο: Μονόπρακτο για τρεις Γυναίκες (Θεσσαλονίκη: εκδόσεις Ρώμη, 2017)

Υποθετικά σενάρια

 

έργο από το ζωγραφικό βιβλίο ''Κωδικοί Ανάγνωσης'', 2006.

 Σενάριο Συγχώρεσης I 

Στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου.

- Επιτέλους ήλθες. Σε ζητούσε...
- Πως είναι; Σε τι κατάσταση; καταλαβαίνει;
- Υπάρχουν φορές που τα θυμάται όλα. Υπάρχουν φορές που ζητά ανθρώπους που έφυγαν από τη ζωή και τους μιλά σαν να είναι παρόντες. Σε ζητούσε...

Στο δωμάτιο

- Αγάπη μου ήλθες, είσαι εδω;
 (Εδώ ή εκεί τι σημασία έχει πια; )
- Εδώ είμαι, εδώ όπως πάντα. Ησύχασε.
- Με συγχωρείς; Πες μου ότι με συγχωρείς...
- Μην μιλάς σε κουράζει. Η ημέρα έξω είναι υπέροχη, μύρισε ήδη άνοιξη, μην μιλάς. Ξέρεις έγιναν τόσα πράγματα σε μια στιγμή, θαρρώ πως όλα σε μια στιγμή γεννήθηκαν και πάλι σε μια στιγμή γινήκανε σκόνη. Ανάμεσα όμως ο χρόνος ήταν αιωνιότητα. Αλλά πάλι... σε εκείνη την τελευταία στιγμή το μάθημα με έστειλε εμπρός στο φως του ήλιου...σε εκείνο που μου έδειχνες με το δάχτυλο του ψεύδους και μου το ονόμαζες αλήθεια. Αλήθεια ήταν...μου έλεγες αλήθεια! Φεύγεις. Όλο μου το έλεγες πως φεύγεις. Mα πως φεύγεις; Πως μπορεί κανείς να φύγει από αυτό που πραγματικά είναι; Πως μπορεί να φύγει από κάπου που δεν ήτανε ποτέ! ''Επιστρέφω'' έπρεπε να μου πεις...Κοιμάσαι; Κοιμάσαι; 
...Κοιμήσου.
Τι σημασία έχει τώρα πια, ποιά είναι η αλήθεια και ποιό το ψέμα, εάν είσαι ξύπνιος ή εάν ονειρεύεσαι. Εάν φεύγεις ή εάν έρχεσαι τι σημασία έχει; Εγώ πέταξα.

Έμαθα το μάθημά μου καλά...και πέταξα. 

Μου έκοψες τα πόδια ξέρεις...
Αλλά ήταν εκείνη τη στιγμή που μόλις μάθαινα να πετάω.

(- Aγάπη μου είσαι εδώ; πες μου οτι με συγχωρείς.. 
Θέλω... πρέπει να φύγω από εδώ ήρεμος.
- Μην ανησυχείς...
κι εγώ ξέρεις έχω φύγει, αλλά πάλι εδώ είμαι, εξάλλου...
σε έχω ήδη συγχωρέσει 

από την ίδια κι όλας στιγμή...εκείνη... των στιγμών της προδοσίας.)

/Από το Άγραφο Βιβλίο,  Υποθετικά σενάρια, Σενάριο συγχώρεσης I,  2018.

Mου λείπει αυτό που νόμιζα πως ήταν Αλήθεια...

κι όμως...

ένα Ελάτωμα

δεν χαρακτήριζε τη διαφορά

της αλήθειας από το ψέμα...

ως αληθές το ελάτωμα

έγινε μια αληθής ανάμνηση

του Ψεύδους.

Μου λείπει το Ψεύδος.

/Από το Άγραφο Βιβλίο, Ιας κεφ. διακειμενικές σχέσεις, 2017.

Αλήθεια

Μου έκοψε τα πόδια.

Ευτυχώς ήταν τη στιγμή

που μόλις μάθαινα να πετάω.

/Από το Άγραφο Βιβλίο, κεφ. Χαρταετοί, λήμμα αλήθεια.