Η Τιμή

                                       
                                     ''Απόγνωση'' μικτή τεχνική, 68 Χ 95, assani 2011

Κοιμάμαι σ’ένα σωρό από ντυσίματα

άλλα της πολυτέλειας 

κι άλλα της καθημερινότητας.

Σωρός στοιβαγμένα όνειρα

φθαρμένες μαζί κι επίδοξες ελπίδες.

Μέσα στο σωρό,

σε τούτο ‘δω το πάλεμα

μένω η ίδια.

Ρακοσυλλέκτης 
κι εκλεκτικός επίορκος.

Στην τάξη του χάους

γίνομαι σημείο φυγής
μι' ανθρώπινη κουκκίδα.

Αποφασίζω να ντύνομαι τα ρούχα της εργασίας.

Πάω ν΄ανακατέψω τώρα γραμμές ασύμφωνες

να εγείρω με μουτζουρώματα τη τέχνη

ασύμμετρα να πλέξω τις συμμετρίες

σε εικόνες υπόγειες 
και πρόσωπα συσσωρευμένα.

Να δέσω σ’ένα κοινό,
αμοιβαίο κομμάτι

ίσες τις μοίρες 

μες τ΄άνισα όνειρα 

και μέσα στις συμπτώσεις.

Η ζωή μου διόλου δεν θα φτιάξει έναν ''ωραιότυπο'' πίνακα

μα το έργο θα πουληθεί μοναδικό

κι από τις δυό όψεις 

ακριβοθώρητο 
κι ακριβοπληρωμένο.

/Από το Άγραφο Βιβλίο, Ιας 2012

ο πίνακας πωλείται στην έκθεση που διοργανώνει ο ΣΚΕΤΒΕ στο Γαλλικό Ινστιτούτο 
Θεσ/νίκης, για τους ''Γιατρούς του κόσμου'' των οποίων το έργο είναι ανεκτίμητο!

Ημέρα ποίησηs

Η ποίηση υπάρχει

κρυμμένη 

δακτυλοδεικτούμενη

φωτισμένη 

ντροπαλή 

καταδικαστέα 

απαρνούμενη 

τρυφερή

τιμωρημένη

H ποίηση κοιμάται και ξυπνά στην πρώτη σπίθα του ήλιου

αφυπνίζεται στο πρώτο πεφταστέρι

και μόλις ο καημός σκεπάσει τη σκέψη

και την ελπίδα ξεβράσει τ' άλαλο κύμα

τότε πετάγεται εμπρός
σημαιοφόρος και παραστάτης

μονάχα μ' εναν ήχο

μιαν εικόνα 

μια κραυγή.

 / Από το Άγραφο Βιβλίο, ΙΑς 2012, Αφιερωμένο για την ημέρα ποίησης.

                           

             ευχαριστώ την ποιήτρια Ε. Λιντζαροπούλου που μοιράστηκε μαζί μου αυτό το υπέροχο βίντεο
             για την ''ημέρα ποίησης'' 2012.

Ένα χαμένο γράμμα

                                                                     
                                                                          Ezra Pound

στο κρυμμένο συρτάρι ενός αγοριού...

Μόλις έφυγες από το στήθος μου. Άνδρεψες πια και τώρα μ'απορρίπτεις. Κάποιες στιγμές με ήθελες αφόρητα. Ήταν οι στιγμές που γέμιζες τύψεις και ντροπή νοιώθοντας ότι έφευγες έξω από τις πύλες του παραδείσου.

Μα δεν σε έχω πλάσει μονάχη μου αγόρι...

μαζί μου σε έπλασε η γειτονιά, οι φίλοι, το σχολείο, το κορίτσι που κάθεται απέναντι -εκείνο με τις κόκκινες πλεξούδες- ο πατέρας... 

Ναι! ο πατέρας!

Ο αδελφός κάποιου, ο άντρας ο δικός μου, το παιδί της μάνας του και ο γιος του άλλου πατέρα.

Δεν σε είχα μόνη μου αγόρι. Αν σε είχα μόνη... θα σου χάριζα  τον κόσμο όλο, μα κι αυτόν μισό πάλι θα τον θωρούσες. Θα ήμουν για σένα η μητέρα, η αδελφή, η κόρη και η σύζυγος. Η ερωμένη και η φίλη. Θα ήμουν η Γυναίκα της άλλης σου ελλείπουσας πλευράς.

Τώρα πια λοιπόν φεύγεις. Θα γίνεις εσύ όλα αυτά, μα  σε διάσπαρτες κατευθύνσεις.  Θα μπερδεύεις τους ρόλους. Πότε θα γίνεσαι ο εραστής της μιας και πότε ο σύζυγος της άλλης. Ακόμα κι αδέλφια θ' αλλάζεις. Θα μ' απορρίπτεις πάλι σαν αδελφή με μία σου λέξη και θα σπέρνεις αλλού τα πνευματικά σου αδέλφια. Θα μπερδεύεις τον κόσμο και τον κόσμο σου για να αποφύγεις εκείνο το ντροπιασμένο συναίσθημα ότι πάλι θες να κουρνιάσεις στο στήθος μου και να πιεις εκείνο το αθάνατο νερό της ζωής που σου χαρίζω. Εγώ το ξέρω... 

Εγώ, με τα ίδια μου τα χέρια σ' έριξα στον Καιάδα, σε ξένους τόπους και στη λήθη, στο ψέμα και τη ντροπή. Εγώ απείχα από την αγάπη σου όταν σε ακούμπησα σ' εκείνο το σκαλοπάτι και όταν πάλι σήκωσα το χέρι μου για να σε τιμωρήσω ακόμα μια φορά βλαστημώντας που υπήρξες για να μου θυμίζεις εκείνη την απορρίπτουσα θηλυκή μου πλευρά.

Μα εγώ αγόρι ποτέ δε φεύγω...

στέκομαι εδώ στο παραθύρι και σου κουνώ το χέρι. Μια για τον αποχαιρετισμό και μια για το καλωσόρισμα.

Σου ανοίγω την πόρτα και ας πονάει ούτως ή άλλως η πράξη, στην κλείνω πάλι, πάντα με δάκρυα ντυμένη - άλλοτε δάκρυα της προσμονής κι άλλοτε δάκρυα της ευτυχίας-. 

Κάποτε πάλι σου δίνω το χέρι του κοριτσιού που ποτέ δεν θα ενέκρινα και σου λέω: Σειρά σου τώρα αγόρι... ήλθε η ώρα να γίνεις άντρας. Έξω από μένα. Θέλω να δεις πως είναι η μοναξιά πριν να σ' είχα και η μοναξιά όταν κάθε φορά σε χάνω. Θέλω να ανακαλύψεις εκείνο το μονό κύτταρο και να δεις  πως διαιρείται σε πολλαπλά ισάξια κομμάτια...
Μόνο έτσι θα με καταλάβεις και θα με συγχωρέσεις για ό,τι έκανα κι ό, τι δεν έχω ακόμα κάνει.

Θυσιάζω λοιπόν την αγάπη μου για σένα, ακόμα κι αυτή που δεν μου αποκάλυψα ποτέ, σώμα του σώματός μου και ψυχή της ψυχής μου. Καρπός της αγάπης και του μίσους. Αιώνιε αναζητητή του άλλου μου πλευρού που μόνιμα αιμορραγεί γιατί εκ γενετής απουσιάζει. 

Φύγε λοιπόν και μην γυρίσεις πίσω το βλέμμα. Μην δεις το τρέξιμο του χρόνου πάνω στο δικό μου κορμί και μην φοβηθείς. Η γυνή να ξέρεις είναι μια αδιόρατη κι άχρονη σκέψη. Βρισκεται αιώνια στο σημείο εκεί της υπόνοιας, να σου θυμίζει αυτό που αγαπάς, χωρίς να ξέρεις το γιατί κι αυτό που, για τον ίδιο λόγο, σε φοβίζει. Είναι πάντα εκει να σε περιμένει, να την δεχθείς ή να την απορρίψεις, να την συγχωρέσεις για τις λάθος σκέψεις και τις λάθος πράξεις του κόσμου. Για αυτές που έκανε ή δεν έκανε, ή ήθελε και δεν ήθελε να κάνει. Αυτές που ακόμα δεν έχουν γίνει. Στέκεται εκεί αέναη ρόδα να την αγαπήσεις, μονάχα για τον ρόλο που έπαιρνε μονάχη ή της δίνανε να έχει. 

Μόνο να...παίξε κι εσύ τον ρόλο σου όταν έλθει εκείνη η ώρα... Να με θυμηθείς. Να ντύσεις το κορμί σου με τα ρούχα της γιορτής, για εκείνο το μεγάλο ταξίδι. Να μου βάψεις κόκκινα τα νύχια, κόκκινα τα χείλη. Να μου δώσεις κι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι. Στα κατάλευκα σεντόνια να με ξαπλώσεις, ξέροντας ότι ποτέ δεν σε απάτησα. Έμεινα για πάντα ο ρόλος που ήθελες να έχω κι αυτός που γύρευα να εχω, ακόμα κι όταν η γη μου άγονη καρτερούσε το θερισμό. 
Και να που τώρα κάνω ένα βήμα πίσω, βλέποντας εκείνη την άλλη γυναίκα να σε κοιτά βαθιά στα μάτια. Κι εκείνη γυρεύοντας πάλι να περπατά στον πολλαπλό της ρόλο, πότε μάνα, πότε σύντροφος και πότε ερωμένη. Άλλοτε κόρη, φίλη κι αδελφή. Κι εκείνα τα δάχτυλα να σε γυρεύουν σίγουρα για τον κατακερματισμένο τους ρόλο. Είναι μια άλλη της φύσης αγάπη! Η πολλαπλή αγάπη!

Κάνω λοιπόν σε αυτή την αγάπη ένα βήμα πίσω...

γιατί απλά σε όλους τους ρόλους μου εγώ σε αγαπώ χίλια βήματα μπροστά στον χρόνο, και δίπλα στη θέση του μισού πλευρού, μα σ'έναν μου ρόλο μοναχά βρίσκομαι χίλια βήματα ξωπίσω σου. Στον ρόλο της μάνας. 

Υπογραφή

Θήλυ

εικόνα από το βίντεο ''Ταυτοποίηση'', 2013

/Από το Άγραφο Βιβλίο, ΙΑς ''12, ''Ιστορίες επαγωγής''